Bokförlaget STHLM-GRAV

Bokförlaget STHLM-GRAV

org. nr. 4909209530

Kontakt

Senaste bok

Omslaget till boken Z KORCZAKIEM PRZEZ ŻYCIE är klart.

Flera böcker skall publiceras inom de närmaste åren.

Preliminära titlar:

Pan Misza: Even though I'm almost seventy, I'm not giving up. For the children to learn, Dad.

The book I got from "Pan Misza" - Michal Wasserman Wroblewski, 45 years ago. It was on my father's 69th birthday – October 29, 1980 (10 years in Sweden).

DEDICATION

The book I got from "Pan Misza" - Michal Wasserman Wroblewski, 45 years ago. It was on my father's 69th birthday – October 29, 1980 (10 years in Sweden).

A special dedication to this incredibly thick volume of Reports, a collection of articles from three years.

Dedication: Even though I'm almost seventy, I'm not giving up. For the children to learn, Dad.

An article or presentation written by "Pan Misza" - Michal Wasserman Wroblewski, in Swedish. Of course, it is about Janusz Korczak.

White Niura´s experiments at Korczak´s summer camp at Goclawek.

Pan Misza with his sister Niura (Chana) on Krakowskie Przedmiescie street in Warsaw (Close to Miodowa Street).

Letter from Pan Misza to the Rector of Warsaw University in which he describes his financial situation. It states that from his meager salary at Korczak's orphanage, he gives money to his sister, who was in even more difficult financial circumstances: I work as a tutor at the Orphanage at 92 Krochmalna Street, earning 75 złoty a month. I'm a student at the Free Polish University. I also contribute 20 złoty to support my sister, a sixth-year chemistry student at the University of Warsaw, who is in need. Student number 40634.

In the book The Good Doctor of Warsaw, Elizabeth Gifford describes Niura, Misza, and Misza´s future wife, Sophia. The entire novel is based on the true accounts of Misha and Sophia, and on the life of one of Poland's greatest men, Dr Janusz Korczak. Here Niura just finished Chemistry Club at Goclawek during late Summer 1939.

My aunt Niura came to Warsaw a year after my father, directly after graduating from high school in her hometown of Pinsk. She was the genius of the family and passed high school in no time. Of course, upon arrival and the time after, my father, Pan Misza, helped her.

In Warszawa, she started to study Chemistry at the University. She was called White Niura because her hair colour was blond, almost white, and this was because another Niura, dark-haired, was studying Chemistry simultaneously.

Of course, she visited Korczak's orphanage at Krochmalna 92. But she also visited a summer camp in Goclawek. She was active there and probably called Panna Niura there.

What did she do there among the children?

She tried to get them interested in chemistry and did simple chemistry experiments. They included a volcanic eruption (with baking soda and vinegar), a milk and caramel coloring experiment that shows surface tension, and a "baking soda bomb" that demonstrates how gas creates pressure. Other simple experiments were creating invisible ink or making sugar crystals*.

Korczak was always happy when Panna Niura came to the summer camp. He knew that the children and teachers there were often bored.

Korczak recognized that children get bored during the summer, and that's why the children from the summer camp in Gocławek took trips to nearby towns, including Świder. There was water and a river there, which Korczak so missed.

At all places, summer camps where Janusz Korczak worked as a young educator, Wilhelmówka and Michalówka, there was always a lake or river where children almost daily bathed and played.

*After the war, my aunt Niura worked, among other jobs, as a chemist in a sugar beet processing plant where beets are processed into sugar.

עם קורצ'אק לאורך כל חיי - With Korczak throughout my entire life.

עם קורצ'אק לאורך כל חיי - Janusz Korczak sitting with his student/teachrs at the Summer Camp at Goclawek.

עם קורצ'אק לאורך כל חיי

Translation of this Hebrew title of my father's book is "With Korczak throughout my entire life". I think that the title might actually reflect the situation for numerous Korczak´s scholars, pupils, and teachers from both Dom Sierot and Nasz Dom orphanages. Since Korczak was murdered on August 5th, 1942, numerous people have had him as a silent partner throughout their entire lives.

One of them was my father, who worked at the Dom Sierot orphanage between 1933-1942. He was not alone! It also affected many who never met him.

Will my father´s book appear in Hebrew? I hope so! Written in Polish (1st and 2nd ed.), it will soon appear in English for the first time.

I am seeking someone interested in acquiring the rights to publish the book in Hebrew. As a basis for translation, there is both a Polish and an English edition from 2025.

In edition, 2025, there is a new, modern part of the book with previously unknown documents and descriptions of them. Photographs of Korczak and the children have been colored so that the book becomes more accessible to a new generation of readers.

I have been against the colorization of old photos of Janusz Korczak and his children for many years. I just felt that they should stay in the way the photographer took them.
However, when I found several details in the photos that were never recognized earlier, I actually changed my opinion.
What I enjoy most in all the photos connected to Korczak and the orphanage children is that the orphanage children look happy in all black and white and also in recently colored photos, thanks to Janusz Korczak.

ני מחפש מישהו שירצה לקחת על עצמו את הזכויות להוצאת הספר בעברית. כבסיס לתרגום, ישנה מהדורה פולנית ומהדורה אנגלית משנת 2025.

במהדורה זו, ישנו חלק חדש ומודרני של הספר עם מסמכים לא ידועים קודם לכן ותיאורים שלהם.

תמונות של קורצ'אק והילדים צובעו כדי שהספר יהפוך לנגיש יותר לדור חדש של קוראים.

"With Korczak throughout my entire life" - 2nd Polish edition 2025.

What I enjoy most in all the photos connected to Korczak and the orphanage children is that the orphanage children look happy in all black and white and also in recently colored photos, thanks to Janusz Korczak.

Janusz Korczak and my father, Michal Wasserman (Wroblewski) - an educator at the orphanage, 1933-1942. What I enjoy most in all the photos connected to Korczak and the orphanage children is that the orphanage children look happy in all black and white and also in recently colored photos, thanks to Janusz Korczak.

Dorki z Domu Sierot Janusza Korczaka.

Dorka bursistka, pierwsza po prawej.

Dorka bursistka, druga od lewej (foto porfil).

Dorka Solnicka, tutaj lat 9, zamordowana 5 sierpnia 1942 w Treblince

W Domu Sierot Korczaka było wiele Dorek. O dwóch wiem ze uwielbiały Korczaka i Stefe, były ich pupilkami. Te dwie zostaly pózniej bursistkami.

Jedna z nich zgineła 5 sierpnia 1942 w Treblince wraz z innymi wychowawcami i dziecmi.

Inna Dorka Brauner (Teodora, Teresa Osińska), wychowanka a potem bursistka przezyla po aryjskiej stronie. Dorka Brauner, osierocona w wieku trzech lat, trafiła najpierw do domu dziecka w Łodzi. Stefania Wilczyńska zabrała ją do Warszawy, gdzie Dorka bardzo się z nią i Korczakiem, zżyła. Dorka została wychowawczynią w placówkach opiekuńczych. Lata II wojny światowej przetrwała pod nazwiskiem Teodora Teresa Osińska, pod którym pozostała po jej zakończeniu.

Dora nie jest tradycyjnym imieniem żydowskim, ale czasami jest używane jako takie, nawiązując do hebrajskiego słowa dor („pokolenie”) i greckiego imienia „dar Boga”. Chociaż ma greckie pochodzenie, może być kojarzone z kulturą żydowską poprzez frazę „l'dor v'dor” (z pokolenia na pokolenie) i może być używane jako skrócona forma hebrajskiego imienia Dvora, które jest związane z pszczołą, jak w imieniu Debora.
Dora i jej żydowskie powiązania
Greckie pochodzenie: Imię Dora pochodzi głównie od greckiego słowa doron, oznaczającego „dar”, i jest skróconą formą imion takich jak Teodora lub Dorota, oznaczających „dar Boga”.

There were only a few Jewish Survival Strategies (Possibilities) during the Holocaust in GG.

Survivors and the second generation (most of the children born 1946 -1949) in Sródborów in 1952.

Emanuel Ringelblum describes the main Jewish Survival Strategies for the Jews who were trying to leave the ghettos.

Ghettos were actually enclosed by several barriers. The most difficult, most effective, was the invisible one. The ghetto walls, the borders of the ghetto, could be passed. The problem was an invisible barrier that started just outside the wall.

Korczak byłby z niej dumny - Basia Szejnbaum (Abramow-Newerly) podczas pierwszego "postalinowskiego" zebrania Komitetu Korczakowskiego.

Dom Sierot Janusza Korczaka -  Basia Szejnbaum (Barbara Abramow-Newerly pierwsza od lewej). Prawdopodobnie studio fotograficzne na ul. Wolskiej. 

Bursiści Domu Sierot Janusza Korczaka -  Basia Szejnbaum (Barbara Abramow-Newerly druga od lewej), Hanka Erlich (piata od lewej), Marysia Pszewarska (szósta od prawej), Ida Merżan (druga od prawej) i Szymon - Szymek Korentajer (czwarty od lewej). 1927 - 1928.

Barbara Szejnbaum i Szymon Szymek Korentajer, bursiści Domu Sierot Janusza Korczaka.

Barbara Szejnbaum - aktorka.

Komitet Korczakowski składa wieńce pod pomnikiem Bohaterów Getta w Warszawie. W środku przewodniczący, pułkownik Michal Wróblewski (Pan Misza - Wasserman), Barbara Szejnbaum (Abramow Newerly) w środku zdjęcia z czarną torbą. Obydwoje byli bursiści Domu Sierot Janusza Korczaka. Pierwsza od lewej Ela Frydman z zarządu Komitetu Korczakowskiego. Za nimi dzieci i wychowawcy z Domu dziecka im. Korczaka w Warszawie, 1963 rok.

Jarosław Abramow-Newerly opisał to, raczej burzliwe zebranie Komitetu Korczakowskiego. Pierwsze "postalinowskie"! Kiedy dokładnie się odbyło, nie wiem. Wiem że to było "po Październiku 1956" gdy w Polsce nastąpiła odwilż polityczna i społeczna. Polski październik był następstwem śmierci Stalina w marcu 1953 i związanych z tym zmian w ZSRR. Trzy lata pózniej, też w marcu 1956 roku w Moskwie "zmarł" Bolesław Bierut.

Pamiętam tylko że w korespondencji Idy Merżan do mojego taty (Pana Miszy) Ida nigdy nie wymieniła ani imienia, nazwiska albo tytułu tzw. "profesora-bursisty"* uczestnika tego spotkania. Pisała zawsze w trzeciej osobie; "On przyszedł dzisiaj na zebranie". 

Tekst poniżej z książki Jarosława Abramowa-Newerlyego. "Lwy mojego podwórka"! Nie znane mnie jest czy autor (J A-N) był na tym zebraniu czy to jest sprawozdanie jego mamy.

Chodziło o wybranie do zarządu Komitetu (Korczakowskiego) ludzi takich, by w razie nowych nacisków i zmiany kursu partii umieli się im oprzeć i nie doprowadzili znów do tego, co z Korczakiem jeszcze tak niedawno wyprawiano. Na zebraniu panowała atmosfera „kochajmy się". Na prezesa Komitetu jednomyślnie wybrano tatę (Igora Newerlego) i zaczęto zgłaszać kandydatury do nowego zarządu. Ktoś wstał i wysunął kandydaturę profesora-bursisty* (Aleksander Lewin). Tata spytał, czy się zgadza. Ten odparł, że jeśli się tylko na coś przyda, to oczywiście chętnie. Nikt nie zakwestionował jego kandydatury.

Mama (Basia Szejnbaum Abramow-Newerly) spojrzała na tatę, ale on w prezydium pochylił głowę i swoim zwyczajem, robiąc charakterystyczny ryjek, zadumany gryzmolił coś na kartce papieru. Mama znała go na tyle, że wiedziała, iż nic nie powie. I choć nie lubiła i nie umiała publicznie przemawiać - każde wystąpienie kosztowało ją mnóstwo zdrowia, z nerwów na szyi występowały jej czerwone plamy - podniosłą rękę w górę. Tata udzielił jej głosu.

Mama wstała i powiedziała tylko to jedno, pamiętne zdanie:

Uważam, proszę kolegów, że pan profesor, który jeszcze do niedawna w swoich licznych wystąpieniach i artykułach tak zaciekle niszczył doktora Korczaka, nie ma moralnego prawa być w zarządzie naszego Komitetu.

- I siadła. Zapadło głuche milczenie. Nikt nie wiedział, co powiedzieć.

I wtedy właśnie nie kto inny, a Teresa Osińska ** (Dobra, Dorka Brauner, podobnie jak Barbara Szejnbaum wychowanka i bursistka Domu Sierot), druga po mamie, zebrała głos i gorąco ją poparła. Jako zawodowa nauczycielka, umiała mówić, a ponieważ tak jak mama kochała Korczaka, powiedziała to z pasja i od serca. Sala przestała się tak kochać i zaczęła brać ich stronę. Profesor spostrzegł, że nie wszyscy zapomnieli o jego miłości do Makarenki, i urażonym tonem powiedział:

- Skoro koleżanka Abramow uważa, że moja kandydatura jest niegodna Korczaka, to ja oczywiście wycofuję się. I dziękuję koledze, który mnie zgłosił, za zaufanie. - Tu ukłonił się godnie w stronę wnioskodawcy. Tamten bąknął, że szkoda, bo wiedza pedagogiczna pana profesora byłaby w zarządzie niezwykle cenna i użyteczna, ale nikt już go nie ciągnął do zarządu i ta kandydatura upadła. Zaraz po zebraniu obrażony demonstracyjnie wyszedł z sali.

Parę koleżanek o podobnie nieczystym sumieniu (wśród nich ta, co mówiła o „,słodkim Stalinie") zaczęto mamie wymawiać, że może niepotrzebnie obraziła profesora, bo przecież on się zmienił. Większość jednak gratulowała jej, ciesząc się, że ktoś mu wreszcie wygarnął tamto haniebne zachowanie. Hanka Mortkowicz-Olczakowa wycałowała mamę: - Dziękuję ci, Basiu, żeś mnie wyręczyła. Chciałam mu to powiedzieć, ale czekałam, że on sam będzie miał na tyle taktu, że zrezygnuje z kandydatury. A poza tym uznano by, że mszczę się na nim za jego recenzje o moim Korczaku. A tobie wypadało...

* Aleksander Lewin nie miał podczas tego spotkania tytułu profesora. Możliwe że tylko go nazywali "profesorem-bursistą".

** Dobra (Dorka) Brauner (1905–1965) była wychowanką a następnie wychowawczynią, bursistką Domu Sierot Janusza Korczaka. Osierocona w wieku trzech lat, trafiła do domu dziecka w Łodzi, skąd pochodziła jej rodzina. Stefania Wilczyńska zabrała ją do Warszawy. Lata II wojny światowej przetrwała pod nazwiskiem Teodora Teresa Osińska, pod którym pozostała po jej zakończeniu. 

Summer camp "Różyczka" in Gocławek near Warsaw - Children close to the fence.

Janusz Korczak (Henryk Goldszmit) and his "crew" at Gocławek summer camp. Sitting from the left: Arie Lejb Buchner, Janusz Korczak, housewife Helena Fliederbaum, Chaskiel Bajn; standing from left: Abram Perec, Szymon Korentajer, and Zalman Wasercug.

Janusz Korczak (Henryk Goldszmit) z personelem na koloniach letnich w filii w Domu Sierot potocznie zwanej Gocławkiem, 1927 rok. Pierwszy od prawej stoi: Zalman Wasercug, Szymon Korentajer oraz Abram Perec. Siedzą od prawej: Chaskiel Bajn, gospodyni Helena Fliederbaum, Janusz Korczak i .

 

To zupełnie inny rodzaj lektury - Ringelblum - Korczak - Czerniakow - Berland.

Czytam rękopisy Emanuela Ringelbluma.

To zupełnie inny rodzaj lektury. 

Od kilkunastu lat czytam wszystkie oryginalne dokumenty dotyczące Janusza Korczaka i Domu Sierot. To nie tylko teksty samego Korczaka, ale także jego wychowanków i studentów bursy. 

W moim przypadku oryginalne dokumenty to rękopisy. Przyzwyczaiłem się do tych odręcznie pisanych i zdigitalizowanych tekstów i z łatwością je czytam. Prawdopodobnie pomogła mi w tym łatwość z jaką odczytywałem pismo mojego Taty, które nieco przypominało pismo Korczaka. W ten sam sposób czytam rękopisy Emanuela Ringelbluma, Adama Czerniakowa i innych.

Co w tym niezwykłe, to fakt, że czytanie rękopisów daje mi o wiele głębszy wgląd niż czytanie tego samego tekstu w nowowowydrukowanych książkach gdzie zapewnie czytam po kilka linjek jednocześnie (tzw. szybkie czytanie). Czytając rękopisy, zapamiętuję również skreślenia i zmiany w szyku wyrazów. Dotyczy to również zachowanych dokumentów pisanych na maszynie na cienkim, tzw. „odbitkowym” papierze tak jak ocalony przez mojego ojca Pamiętnik Korczaka. Oczywiście nie czytam tak szybko jak ten sam tekst z książek ale to też ma swoje zalety!

Nie potrafię dokładnie opisać własnych odczuć podczas czytania tego rodzaju dokumentów, ale docierają one do mnie o wiele głębiej. 

Emanuel Ringelblum napisał: 

Pamiętam rozmowę z Mordechajem Anielewiczem (pseudonim: „Marian-Mordechaj”), dowódcą Służby Bezpieczeństwa (OB), członkiem Rady Najwyższej Haszomer Hacair, który zginął podczas operacji kwietniowej.

„Dobrze oceniał szanse nierównej walki, przewidywał zniszczenie getta i sklepów, i był pewien, że ani on, ani jego bojownicy nie przetrwają likwidacji getta, że ​​zginą jak bezpańskie psy i nikt nie pozna nawet miejsca ich wiecznego spoczynku.

Po serii bohaterskich czynów w styczniu i kwietniu 1943 roku, zmarł kilka tygodni po rozpoczęciu operacji kwietniowej w bunkrze z pięcioma wejściami, uduszony gazami, które Niemcy wprowadzili, zanim wdarli się do bunkra z pięciu stron”

Dla mnie Ściany Płaczu w Warszawie z opisu Mariana Berlanda w Notesie nr. 4 to te w szkołach na ulicy Stawki. Obecnie to białe ściany w klasach szkolnych. Zdjęcie po wrześniu 1939 roku. Oprócz szkół zaznaczony dom noclegowy dla bezdomnych "Cyrk"(1) i miejsce na Umschlagplatz gdzie stały wagony towarowe do deportacji do Treblinki (2).

Wśród opisów które najbardziej utkwiły mi w pamięci, znajduje się opis Mariana Berlanda w Notesie nr. 4 z sal lekcyjnych szkoły na Umszlagu, w których Żydzi spędzali noc w oczekiwaniu na pociąg do obozu zagłady. To mocna i nienocna (!) literatura. Berland pisze m.in. o szkole na ul. Stawki która należała do Umszlagu i gdzie Żydzi byli trzymani w oczekiwaniu na następny transport do Treblinki w 1942 roku jak i w 1943, wtedy głównie transporty do Majdanka. Czytałem kilkakrotnie dokument Mariana Berlanda opisujący wrzesień 1942 roku, te ostatnie dni Wielkiej Akcji w getcie warszawskim. Myślę, że mogę to tu powiedzieć, czytałem z wielkim szacunkiem, właściwie hołdem. Tak bolesny jest opis szkoły na Stawkach (Umszlag) która była zazwyczaj przepełniona. Wszyscy tam zamknięci wiedzieli już że to były ostatnie godziny ich życia. Dlatego ściany klas szkolnych, swoiste Ściany Płaczu były zapisane nazwiskami i dniami urodzenia calych rodzin, czymś w rodzaju klepsydr. Niestety, po wojnie cały tynk w tych klasach, z tysiącami nazwisk został zdrapany.

Marian Berland:

Ściany wszystkich pokoi to dziesiątki tysięcy klepsydr... Widzimy kilka nazwisk o jednakowym brzmieniu, pisane jedno pod drugim, otoczone czarną obwódką. To są całe rodziny. Przy niektórych dołączony jest też wiek. W ten sposób ludzie chcieli upamiętnić swoje istnienie, chcieli przekazać tym którzy kiedyś tu przyjdą, wiadomość o sobie, o tym jaki spotkał ich los. W ten sposób ludzie za życia jeszcze układali swoje nekrologi. Już się nie waham, może to jednak po nas zostanie i przetrwa. (....). Biorę ołówek do ręki i wypisuję na ścianie nasze nazwiska, wiek i datę przybycia.

*****

Ostatnie strony i ostatnie słowa Pamiętnika Korczaka.

Ostatnie strony i ostatnie słowa Pamiętnika Korczaka. Opisuje on m.in. wczesny ranek 4 sierpnia 1942 roku. Pisarka polska Maria Kownacka, z wielką starannością przygotowywała na prośbę Janusza Korczaka sadzonki roślin m.in. pelargoni które dostarczono w 1942 roku do Domu Sierot do getta. Prawdopodobnie to były kwiaty opisane w ostatnich słowach Pamiętnika, z 4 sierpnia 1942 roku. 5 sierpnia 1942 roku deportowano Korczaka, wychowawców i 239 dzieci do obozu śmierci Treblinka. Ulica Sienna to południowa granica Getta.

Fragmenty Pamiętniku z 4 sierpnia 1942 roku, czyli dzień przed deportacją do Treblinki. Zaznaczone fragmenty widać na na cienkim, przebitkowym papierze.

Janusz Korczak:

Ojcze nasz, który jesteś w niebiesiech...

Modlitwę tę wyrzeźbiły głód i niedola. Chleba naszego.

Chleba.

Przecież to, co przeżywam, było. – Było.

Sprzedawali sprzęty, odzież, na litr nafty, kilo kaszy – na kieliszek wódki.

Kiedy junak Polak życzliwie pytał się w komendzie policji, jak wydo­ stałem się z blokady, zapytałem, czy mógłby „coś” w sprawie Esterki. Rozumie się, że nie.

Powiedziałem śpiesznie:

– Dziękuję za dobre słowo.

To podziękowanie jest bezkrwistym dziecięciem nędzy i poniżenia.

Korczak (jego rekopis) Kołysanki. Archiwum GFH w Izraelu.

***

Dziennik Adama Czerniakowa był prowadzony od 6 IX 1939 roku do 23 VII 1942 roku. Pisany był w podręcznych notatnikach o kieszonkowym formacie, często w pośpiechu, nieczytelnym pismem, pełnym przekreśleń i niejasnych skrótów. 8 zachowanych notatników obejmuje 1056 kartek.

Adam Czerniakow:

16. IX.40.

Korczak opowiada, że rozpuszcza o sobie pogloski, że jest złodziejem. Sądzi

że w ten sposób dostanie się do zarządu pewnego sierocińca. 

Wedla prosi o sprzedaż 50 kg ziarna. Na replikę W., że Żydowi nie wolno mu sprzedać

odrzekł, że jest wyjście, niech podaruje.

Nieznany autor. Archiwum ZIH. Opis Domu Sierot gdy Korczak byl uwieziony na Pawiaku.

Okładka książki Pana Miszy - "Z Korczakiem przez życie" z tekstem Korczaka na przedniej okładce i autora książki Michała Wassermana Wróblewskiego - Pana Miszy, na tylnej.

Reading with Respect - Emanuel Ringelblum, Janusz Korczak, Marian Berland - It's a different kind of reading.

Emanuel Ringelblum's handwriting in Polish.

It's a different kind of reading. 

For several years, I've been reading all the original documents relating to Janusz Korczak and the Orphanage. These aren't just texts by Korczak himself, but also by his colleagues and students. In my case, the original documents are manuscripts. I've become accustomed to and easily read the engraved and digitized texts. This was helped by my father's ease in reading his handwriting, which is reminiscent of Korczak's. I read Emanuel Ringelblum's manuscripts in the same way.

What's remarkable about this is that reading original manuscripts provides me with much more insight than reading the same text in books. When reading manuscripts, I also remember deletions and changes in word order. The above also applies to surviving documents written on thin, so-called "copy" paper.

I can't precisely describe my own feelings when reading these kinds of documents, but they reach me much deeper. Among the descriptions of other people that I remember most vividly is the description of the "Umschlagplatz" and the school classrooms where some Jews spent the night waiting for the train to the death camp. 

Emanuel Ringelblum wrote: I remember a conversation I had with Mordechai Anielewicz (pseudonym: "Marian-Mordechai"), the commander of the Security Service (OB), a member of the Supreme Council of Hashomer Hatzair, who died during the April Operation.

"He assessed the odds of an unequal fight well, predicted the destruction of the ghetto and the shops, and was certain that neither he nor his fighters would survive the liquidation of the ghetto, that they would perish like stray dogs, and no one would even know their final resting place. After a series of heroic deeds in January and April 1943, he died a few weeks after the April Operation began in a bunker with five entrances, suffocated by gases the Germans introduced before entering the bunker from five sides." 

Another document I read, and I think I can say this here with great respect, is Marian Berland's document describing September 1942, the last days of the Grossaktion in the Warsaw Ghetto. The school on Stawki Street (Umszlag) was overcrowded. Everyone already knew these were the last hours of life. The walls of the school classrooms were filled with obituaries. They say they didn't survive. Unfortunately, after the war, all the plaster with thousands of names was scraped off.

Marian Berland's handwriting in Polish.

Two fragments of Janusz Korczak´s Diary, the last from August 4, 1942, the day before the deportation to Treblinka.

Two fragments of Janusz Korczak´s Diary, the last from August 4, 1942, the day before the deportation to Treblinka. The highlighted fragments are visible on thin, copy-pasted paper.

Our Father, who art in heaven...

This prayer was carved by hunger and misery. Our bread.

Bread.

****

He stands and watches. His legs are spread wide.

Efforts to have Esterka returned are in vain. – I wasn't sure if I would be of use to her or harm her if I succeeded.

– Where did she fall into? – someone asks.

– Maybe not her, but we fell into it /that we're staying/

Oneg Shabbat Archives. The letter describes the atmosphere in his orphanage at the time he was imprisoned at Pawiak in 1940.

New litografi of Janusz Korczak found among famous Jews in the Cigarette picture Card Album.

Jurek (Jerzy) Snopek, my friend and co-author of the latest book about Janusz Korczak and the Orphanages, Dom Sierot and Nasz Dom, called me yesterday evening to say that an unknown Korczak lithograph is on sale at auction that ends today, just after midnight.

He was very excited, and so I became. To start with, we were not sure what the auction was about. During the evening and in the morning the next day, with the help of our Israeli friends, we knew almost everything about this particular lithograph. Almost everything, as we still do not know the artist behind that particular item.

To start with, we were rather surprised that the size of the item that we actually bought at 00.42 AM was very small, just a few centimeters, a collector's item that was sold together with cigarettes, as a part of the collection of the famous Jews. This particular collection, where a picture of Janusz Korczak is included, consisted of 288 cards.

The collectors could, using such special cards, here the collection that consisted of 288 cards, mark the cards they already had in their collection.

Janusz Korczak 

A writer and educator in Poland, he studied as a distinguished pediatrician. However, he gained his greatest success as a writer and educator. For years, he ran an orphanage, fought for children's emancipation, and developed new teaching methods. For years, he edited a children's newspaper. His famous books include: "King Matthias," "The Child from the Salon," "Face to Face with God," and many others. In the past, an assimilationist. For years, he has been moving closer to Zionism through the Hashomer Hatzair and Halutz movements. He visited Eretz Israel (Palestine) several times. This collection contains 288 paintings.

The Kedem cigarette company released several series of trade cards featuring different subjects. Among others, a variety of famous people from around the world, flags of different countries, birds, fish work to build kibbutz, roads, and ports. These cards were printed in

Eretz Israel (Palestine) was a popular collectible item in the 1930s and 1940s.

One of the card sets that could be collected  included well-known Jews, such as famous scientists as Albert Einstein, Ludwik Zamenhof, Fraud 

One of the cards in such a set of 288 included Janusz Korczak. He was featured on a card number 229 as:

Typical Hoax concerning Janusz Korczak´s Orphanage - Kaczka dziennikarska, i nie tylko, na temat Domu Sierot Korczaka rozwinęła skrzydła.

The school building at 33 Chłodna Street is the first house on the left. 35 Chłodna Street is a wide (with 10 windows on the first floor) one-story house. Photo from September 1939.

School building at 33 Chłodna Street. Photo before WWII.

According to the Polish Ambassy in Tel Aviv:

Archaeologists in Warsaw have uncovered material traces of the children from Janusz Korczak’s and Stefania Wilczyńska’s Orphans’ Home.

In the cellars of the former school building at 35 Chłodna Street, where the orphanage was located during the German occupation, they discovered iodine ampoules, milk bottles, and a metal bed.

Originally packaged, full vials of iodine for wound disinfection. Standard Wehrmacht equipment during the war. They could only have found their way into the ghetto through smuggling.

What is wrong with this story?
The Warsaw Ghetto was officially sealed on November 16, 1940. At that time, Korczak's Orphanage "Dom Sierot" was relocated from its original location at 92 Krochmalna Street to the former school building at 33 Chłodna Street*, not number 35. So, excavating at the wrong address is not especially smart. 33 Chłodna Street was located within the borders of the Warsaw Ghetto at that time. Later, in October 1941, this section of Chłodna Street was excluded from the Ghetto, and Korczak's Orphanage was forced to move again to 16 Sienna Street at the southern border of the Little Ghetto. Korczak remained with the children at 16 Sienna Street until their deportation to the death camp Treblinka on August 5th, 1942.

Writing that originally packaged, full vials of iodine for wound disinfection, standard Wehrmacht equipment could only have found its way into the ghetto through smuggling is just a nonsensical as
Korczak´s Orphanage was there (33 Chłodna Street) for a very limited time. Also, the building that the Polish Embassy in Israel describes as a site of archeological investigations at the address 35 Chłodna Street was outside the Ghetto area.  

Writing about the findings at 35 Chłodna Street and relating it to Korczak's Orphanage is a typical Hoax in Polish Kaczka dziennikarska (may be not only). Findings look to be related to the time 1941-1944 and probably the Warsaw Uprising in August 1944.

* Emanuel Ringelblum wrote: With the outbreak of the Second World War, Korczak was faced with the difficult task of maintaining the institution on its pre-war level. With the establishment of the ghetto boundaries, it had to move from 92 Krochmalna to 33 Chłodna Street. With painstaking and laborious effort, the institution was transferred to its new location. But there, too, it did not find peace. That part of Chlodna was later excluded from the ghetto area and the children’s home had to move again to a new address, on Sienna 16, the headquarters of the former Association of Polish Business Employees. From there the institution was transferred to that place from where there is no return—to Treblinka.

Brev från mitt barnbarn Frejdele.

 

Piotrków Trybunalski - Petrikau - Getto powstało w październiku 1939 roku i zostało zlikwidowane w październiku 1942 r.

Większość mieszkańców getta w Piotrkowie (ok. 20 000) wywieziono w październiku 1942 r do obozu zagłady w Treblince. Pozostali Żydzi, około 2 000 pracowali w fabrykach w Piotrkowie do grudnia 1944 roku. Zostali oni wywiezieni do obozów koncentracyjnych Ravensbrück (kobiety i dzieci, głównie dziewczynki) i Buchenwald (mężczyźni z chłopcami). Na fotografii z 1946 roku dzieci, większość sieroty z Piotrkowa Trybunalskiego które po oswobodzeniu obozów koncentracyjnych przywieziono do Szwecji.

Getto w Piotrkowie Trybunalskim powstało w październiku 1939 roku — było to pierwsze getto utworzone przez Niemców na okupowanych ziemiach polskich.

Getto w Piotrkowie Trybunalskim: 

• Data utworzenia: ok. 8–28 października 1939 r. (różne źródła podają nieco inne dni, ale proces tworzenia, przeprowadzki, trwał w tym okresie).
• Lokalizacja: centrum Piotrkowa Trybunalskiego — m.in. ulice Starowarszawska, Pereca, Garncarska, Jerozolimska i część Rynku Trybunalskiego.
• Liczba mieszkańców: początkowo ok. 10 000 Żydów z Piotrkowa i okolic, później liczba wzrosła do ok. 25 000, gdy Niemcy przesiedlali tu Żydów z innych miejscowości.
• Likwidacja: getto zostało zlikwidowane w październiku 1942 r. – większość jego mieszkańców (ok. 20 000) wywieziono do obozu zagłady w Treblince, a część do obozów pracy w Piotrkowie, Skarżysku-Kamiennej i Częstochowie.

Mapa przedstawiająca położenie getta w Piotrkowie Trybunalskim. Niemieckie nazwy ulic.

On October 12, 1939, Adolf Hitler issued a decree establishing the General Government (GG).

On October 12, 1939, Adolf Hitler issued a decree establishing the General Government (GG), a destructive administrative entity unprecedented in modern history. Its primary mission was the annihilation of Polish statehood, the consolidation and extermination of the Jewish population, and economic vassalage to the German war machine. Therefore, the GG cannot be recognized as an independent state entity. The GG comprised pre-war Polish lands belonging to the Kielce and Lublin voivodeships, and parts of the Kraków, Warsaw, and Łódź voivodeships. 

After the invasion of the USSR in 1941, the Lviv, Tarnopol, and Stanisławów voivodeships were incorporated into the GG. At its peak, the GG covered nearly 145,200 km² and housed approximately 16 million people. The president of the German Academy of Law and the party's Reichsleiter with the rank of minister without portfolio (Reichsminister), Nazi lawyer Dr. Hans Frank, was appointed Governor-General. Reporting solely to Adolf Hitler, he wielded near-absolute authority in the territories under his control.

Lögner om de Vita bussarna är inte längre Vita lögner! - Det handlar om historieförfalskning - Sveriges museum om Förintelsen driver vidare en Bernadotte-kampanj från 1945!

De riktiga Vita bussar med riktiga Vitabussförare.

Oktober 2025.

Sveriges Museum om Förintelsen skapar, igen (!) en alternativ berättelse som inte stöds av tillgängliga eller tillförlitliga fakta och källor. När det gäller Vita bussar så handlar det om en avsiktlig manipulation, en klar förvrängning av historiska händelser med syftet att vilseleda och förstärka historien om Sveriges ställning under andra världskriget. Där vill man gärna ha med en "räddning av judar (och romer)" som en viktig ingrediens i den så tivelaktiga berättelsen om sista dagar av kriget.

Sveriges Museum om Förintelsen skriver:

Både svenska och danska bussar och ambulanser skickades till Tyskland för att hämta så många före detta fångar som möjligt och köra dem till Padborg i Danmark. 

Då fronten närmade sig insåg man att evakueringen av Ravensbrück inte skulle hinna bli klar och aktionen tog hjälp av tåg.  

LÖGN och HISTORIEFÖRFALSKNING!*

Första tåget anlände till Lübeck med 3 960 personer och kort därefter kom ytterligare ett tåg med ytterligare 2 873 personer in på perrongen. Det var kommendanten för kvinnofängelset i Hamburg som hade skickat iväg kvinnor som varit internerade i läger runt om i staden.

Det mellersta, markerade stycket är lögn. Hur kan man då tro på annat de berättar?

Museum om Förintelsen skriver:

I år är det 80 år sedan Sverige tog emot tiotusentals överlevande

med räddningsaktionen Vita bussarna. 

LÖGN och HISTORIEFÖRFALSKNING!*

Om vi delar meningen och diskuterar ordet överlevande, därefter ordet tiotusental och slutligen ordet räddades. 

Med Överlevande menas överlevande från Förintelsen där de flesta offren var judar (99%). Således menar Sveriges Museum om Förintelsen att Sverige tog emot tiotusental judar under "aktionen Vita bussar". Vad menas egentligen med tiotusentals överlevande. 

Uttrycket "10 000-tals" betyder just tiotusentals och inget annat, alltså många tiotusental av något. Det används för att ange en stor mängd, men utan att säga exakt hur många. Det betyder några tiotusentals människor, kanske 30 000, 50 000, 90 000, alltså: flera tiotusentals.

Sveriges Museum om Förintelsen skriver vidare att de räddades av Vita bussar.  Igen lite svårt att förstå då de skriver att tågtransporter ingick i Vita buss aktionen vilket är ett ny oriktighet. Den danska Röda korset tog emot i gränsstaden Padborg, 2 stycken "spöktåg". I de kom flera tusen fd. koncentrationslägerfångar med stor andel överlevande, läs judar. Har de räddats av Vita bussar? Svenska Röda korset av samma orsaker som nu Sveriges Museum om Förintelsen vill, sedan länge, göra gällande att det första spöktåget som kom från Ravensbrück kom genom "deras omsorg", tyvärr en oriktighet. De tågen som nämns kom till Padborg i maj, således när kriget var egentligen över. Ett flertal "spöktåg" skickades ut även från koncentrationslägret Bergen-Belsen, exakt i samma syfte som de från Ravensbrück, för att minska antalet fångar i krigets absoluta slutskede.

Hur många som har räddats av Vita bussar enligt mig, baserade på Röda korsets uppgifter kan läsas här -
Den förskönande och förenklande bilden av Vita bussarna och Folke Bernadottes insatser dominerar fortsättningsvis!

och 

här:

80 år av propaganda bekräftas av Sveriges museum om Förintelsen och Svenska Röda Korset - Netto "transporter av "Icke Skandinaver mha Vita Bussar" - totalt 302 personer.

Om de falska Vita bussar som har lånats i propagandasyfte kan läsas

här:

"De vita bussarna" skulle nog nu inte klara en riktig historisk besiktning - Kors och högklackat.

* En historieförfalskning (på engelska historical falsification eller revisionism, i negativ bemärkelse) innebär att någon medvetet förvränger, förnekar eller fabricerar historiska fakta — ofta i syfte att påverka människors uppfattning om det förflutna eller legitimera en viss ideologi, stat, eller handling.

1 - 2 - 3 - 4 - ..... - 738 - Kommer SR - SVT - TV4 att avsluta sin sinnessjuka antisemitiska kampanj?

Kommer att SR - SVT - TV4 att avsluta sin sinnessjuka antisemitiska kampanj?