Medale i mundur Janusza Korczaka

Rok po studiach na Wydziale Lekarskim Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego, Janusz Korczak, jako poddany cara, zostaje zmobilizowany i wysłany na wojnę rosyjsko–japońską. Przez ponad pół roku, jako oficer, pełni obowiązki starszego lekarza w pociągach sanitarnych.

Korczak w mundurze studenckim Uniwersytetu Warszawskiego, ok. 1904 r. Najwyzsze zdjecie to na kolonii letniej Towarzystwa Kolonii Letnich w Michałówce, koło Małkini, 1907 r.

Pierwsza wojna światowa (1914-1918). Korczak, lekarz wojskowego lazaretu jest powołany do czynnej służby w armii rosyjskiej, w stopniu kapitana. Był m.in. młodszym ordynatorem szpitala dywizyjnego w Głuboczku na Ukrainie, następnie został lekarzem pediatrą w przytułku dla dzieci ukraińskich pod Kijowem. W tym czasie odwiedził też dom wychowawczy Maryny Falskiej dla chłopców polskich w Kijowie.

W czasie wojny polsko–bolszewickiej (1919–1920), Janusz Korczak w randze majora Wojska Polskiego pracował w szpitalu epidemicznym w Łodzi, następnie w Warszawie, w szpitalu na Kamionku. Tam zaraził się tyfusem plamistym, następnie zaraża swoją matkę. Nie wytrzymała choroby. Syn napisze: Gdy mi się stopy w cierniach zaplątały a ręce i serce krwawią... wołam: Ludzie. I żadnej odpowiedzi. Wołam: Mamo — /. Nic. Nic... Sam!
Wrzesień 1939. Agresja niemiecka na Polskę. Korczak, w mundurze Wojska Polskiego pełni służbę na ulicach Warszawy. Jest namawiany jest do zdjęcia munduru, by się Niemcom nie rzucać w oczy. Stanowczo odmawia.

W 1947 roku Janusz Korczak pośmiertnie otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.