Nowa Synagoga we Wrocławiu (Neue Synagoge in Breslau) – zburzona w 1938 r. największa wrocławska synagoga, usytuowana u zbiegu ulic Podwale i Łąkowej. Nazywana była również "Synagogą Na Wygonie", stanowiła centrum judaizmu liberalnego we Wrocławiu.
Nowa Synagoga we Wrocławiu. Projekt - Edwin Oppler. Budowa trwała 8 lat. Po berlińskiej synagodze druga co do wielkości i zdobień w Niemczech. Dla wiernych uroczyście otwarta w dniu 29 września 1872 r.
Koncepcja budowy nowej, większej synagogi narodziła się 25 października 1864 roku, gdyż mniejsza synagoga Pod Białym Bocianem nie mogła pomieścić wystarczającej liczby ludzi (i była prywatną synagogą).
Budowę Nowej Synagogi we Wrocławiu rozpoczęto w 1865 roku i wtedy uroczyście złożono kamień
węgielny. Plany synagogi wykonał niemiecki architekt pochodzenia żydowskiego Edwin Oppler. Budowę ukończono w 1872 roku, a uroczyste otwarcie synagogi nastąpiło 29 września tego samego roku.
Była obok Nowej Synagogi w Berlinie, największą synagogą Niemiec i Austrii. Podczas Nocy Kryształowej z 9 na 10 listopada 1938 roku, bojówki hitlerowskie spaliły synagogę.
Po zakończeniu II wojny światowej nie została odbudowana.
W 1998 roku odsłonięto mały pomnik upamiętniający synagogę, z wykutym napisem po polsku, niemiecku i hebrajsku:
"Wydali na pastwę ognia świątynię twoją aż do gruntu zbezcześcili siedzibę Twego imienia...
