White Boats - Vita Båtar in Lübeck port - From the British ambulances to Swedish cargo boats - June-July 1945 - Holocaust survivors - Future Maapilim

 

Jewish Memories at Metaponto beach.

There are two different memories från Metaponto bay. 

On January 24th, 1947, the ship S/S Ulua left Trelleborg port in Sweden with 644 Maapilim, mostly women. Writing Maapilim as the name of passengers I mean that the final country for its travel was Eretz

Israel. However, when at Mediteranian the Hagana crew got a message to pick up additional 684 immigrants (75% men) at the bay, not port in the Italian city Metaponto. The Ulua ship left the bay of Metaponto early on February 21st. There were a total of 1 328 Holocaust survivors. Maapilim onboard. Too many. To diminish the cargo, all the language and the not necessary staff were immediate to be thrown into the water. 

This action was remembered by Chana Bressler when we talked about her memories from her time in Sweden. She remembered the White boat that brought her from L¨beck to Malmö in Sweden and that she was transferred for a 2-week isolation in the city of Lanskrona. Thereafter she remembered the school in Voxna. As I have seen some photos taken at this school I asked her if she had some of her own photos from that time. At this point, she told me that she had to discharge all her belongings at the Bay of Metaponto.

The days before the ship was spotted were spent in preparation for confronting the British. Due to the strength and relatively fast speed of the ship, the escort team planned to try and break through to the shore while risking a collision with the destroyers that would try to block its way, and send immigrants swimming towards the shore. A great deal of effort was invested in preparing the immigrants for the collision: The ship was divided into areas that were manned, and "arms" such as clubs, cans, screws, and stones were prepared. A British reconnaissance aircraft spotted the ship on February 27th, about 60 km from Port Said, Egypt. Five destroyers joined it, and the "Chaim Arlosoroff" continued sailing towards the Gulf of Haifa.

Rädda tyskar med Vita bussar - Folke Schimanski räddades till Sverige med en dansk Vit Buss.

 

The "Swedish White Bus from Volvo car company" at the exhibition in Jerusalem - "Take the Jews last".

To Yad Vashem,

Chairman Dani Dayan,

Members of Yad Vashem Directorate

info@yadvashem.org.il

Open letter

Herewith, I would like to ask Yad Vashem to reconsider having the "Swedish White Bus from Volvo car company" at the exhibition in Jerusalem. I want also Yad Vashem also reconsider the status of this artifact as the "rescue of Jews during the Holocaust". Thus, especially when a real artifact, the cattle wagon, with its well-known and documented history and regarded as the symbol of the death of 6 000 000 Jews is exhibited at the same spot.

The empty cattle wagon
The empty cattle wagon is a recognized symbol of all Jews who were murdered during the Holocaust. The German state railway company Deutsche Reichsbahn (DR) played a key role in Nazi Germany's warfare and in the practical implementation of the Holocaust. Cattle wagons were used to deport Jews to Ghettos and later to Death and Concentration Camps. It is estimated that the DR and other train companies in Europe carried out 8 000 000 (8 million) such transports (to the ghettos, between the concentration camps, and to the extermination camps). Transports that DR was paid for by the SS. Transport of empty wagons from death camps was also paid for by the SS to the DR. My grandparents and over 375 000 Jews were deported from the Warsaw Ghetto to the Treblinka death camp. Each train with 60 cattle wagons was sent daily from Warsaw and carried an average of 6 000 - 7 500 condemned to death, sometimes actually more. Trains arrived at the death camps from countless European countries. Therefore, the symbol of the Holocaust, a railway cattle wagon can be found in several museums throughout the world. An original cattle car of that type can also be found in Jerusalem at Yad Vashem and the spot it is placed at is called The Memorial to the Deportees. For the main part of Jewish visitors, this memorial is one of the most important artifacts at the museum.

The White Swedish Bus
There is another artifact at Yad Vashem "The White Swedish Bus". According to the short description by Yad Vashem, "it stands as a tangible testimony to the rescue story of the Red Cross during the Holocaust".
One can also read that "Tens of thousands of prisoners – mostly women, and among them, many thousands of Jews – were brought from Germany to Sweden".

Unfortunately, I don't find the same kind of clear, unquestioned symbolism as there is a case in the cattle wagon or in the Danish fishing boat (another Scandinavian artifact). The word questioned symbolism is here in its proper place. The Swedish aid effort contains many question marks, so the historiography, which has already been revised several times, should be rewritten by Yad Vashem where the researchers must use primary sources. It is known that there were no "Tens of thousands of prisoners" and there were no "thousands of Jews" that were transported to Sweden. It is also known that White buses also transported during the entire mission German citizens (many of them with Swedish roots). How many Nazis fled to Sweden using White buses is not known. Not only German women and children (with Swedish roots) were rescued to Sweden. Valuables, dogs, and parrots were also transported. 

The Swedish Red Cross and the White Buses were exploited by the Nazis in various ways. In part, it was a matter of other prisoner transports between the concentration camps where many died to make way for the Swedish rescue operation. These transport were operated by SS and the number of prisoners transported by SS using White buses was probably much higher than the total number of Jewish prisoners transported from Ravensbrück to Sweden (a few hundred). Several of the sick 2 000 French, Polish, and Belgian prisoners were transported by White buses to worse conditions in other concentration camps to make room for Scandinavian prisoners. Prisoners that died during these transports were just thrown out of the bus as reported by Swedish historian, Lomfors. Another fact that is often omitted, also in Yad Vashem is that this mission of transporting Scandinavians to Sweden at the end of WWII was to start with the Norwegian initiative, and the biggest number of transported prisoners were transported by Danish White buses.
It is known that Sweden wanted at the end of WWII to appear as a humanitarian nation and get rid of some labels as a semi-neutral cooperation nation with the Nazis. So the statement that the White bus "stands as a tangible testimony to the rescue story of the Red Cross during the Holocaust" is not correct.

The biggest problem, however, is to have these two artifacts in the same place and give one of them the status of "Rescue of the Jews" while the second one, "Memorial of Deportees" symbolizes the death of 6 000 000 Jews.
The presence of the White bus in the area of Yad Vashem area gives not only false information about this mission itself but it diminishes the value of The Memorial to the Deportees.

The Danish fishing boat is, as mentioned above, an artifact representing a true "rescue of Jews during the Holocaust".

The truth about "Swedish White Buses" and the Jews was partially reported in the Swedish Radio program "Take the Jews last" produced by Bosse Lindquist in the Spring of 1998. It resulted in the Swedish Red Cross rewriting the legendary story that was part of the Swedish "End of the war strategy". In 2005 Ingrid Lomfors described in her book SS and Gestapo controlled transport using White buses.

When in Israel in February this year, I had a talk with the Swedish ambassador and informed him about the matter described above.


With best regards,

Roman Romuald Wasserman Wroblewski, Ph. D.
Chairman
SHMA - Swedish Holocaust Memorial Association

Stockholm, Sweden




Please read as well on my blog "How White and how Swedish were White buses?":
https://jimbaotoday.blogspot.com/2023/01/how-white-are-white-buses.html
https://jimbaotoday.blogspot.com/2023/01/yad-vashem-and-white-bus-mission.html

Children from Bergen-Belsen - talking to them when they are 80+ - 100 -.

When Bergen-Belsen was liberated, approximately 500 children―an unusually large number, most of whom were either orphan or had been separated from their parents―were among the survivors. Many of the children were placed at special Kinderheim barrack, many, however, were spread at different locations at the concentration camp.

Children were from eight months to fifteen years. In barrack number 211 they survived thanks to the motherly care of two female prisoners. The children came from a variety of countries and had different experiences of the Holocaust. "Polish children" in the Kinderheim were imprisoned in the ghetto already in October 1939. They were witnesses of the mass deportation of their friends and families to the death camps in 1942.

היום הוא יום השירה העולמי. לכן אני מפרסם את התמונה המפורסמת של קורצ'אק "המשורר הקטן מקריא לחבר מבוגר יותר... "וקטע מתוך הספר Jurek Snopek ושלי בהזדמנות זו. קורצ'אק לסיום הזכרונות מהמחנה כותב:

From the book of Roman Wasserman Wróblewski and Jurek Snopek (2023).

היום הוא יום השירה העולמי. לכן אני מפרסם את התמונה המפורסמת של קורצ'אק "המשורר הקטן מקריא לחבר מבוגר יותר... "וקטע מתוך הספר Jurek Snopek (Jurka Snopka) ושלי בהזדמנות זו. קורצ'אק לסיום הזכרונות מהמחנה כותב:
"אם החברה לא יכולה לתת למאה וחמישים הילדים האלה שום דבר מעבר לשינה מדוגמת, אז לאחד מהם צריך להיות טיפול זהיר: הוא - הוא משורר סלנג בן 11, אוג'זר פוקי; הוא נהג ללכת לתלמוד-תורה, ושהאב עכשיו משתעל יותר ויש לו פחות אנרגיה לעבוד, אז הילד צריך לעבוד יחד עם אחותו ואחיו הקטן.
הנה התוכן של שניים משיריו:
ילדים שמחים לחזור הביתה להפוך את הירוק של היער לקירות לחים. פרחים צוחקים לשמש, אבל החורף מחכה להם כשהם נובלים.
הנפח עובד יומם ולילה; הפטיש לא נח בידיו. הפטיש קורא ואומר לנפח: שברו את השלשלאות, עבדו לשנות את הלילה. אבל הנפח לא מבין את הפעמון; הוא לא מבין את דברי הפטיש - וממשיך לחיות כפי שחי פעם. אם החברה לא יכולה לתת למאה וחמישים לילדים האלה שום דבר חוץ משינה, אז היא צריכה לתת להם את זה - בית ספר, שבו הוא יוכל לחנך. "

6/14 Lea Lazar - After 19 months of "recovery" in Sweden she went on the ship S/S Ulua from Trelleborg to Haifa, to build Eretz Israel.

5/14  

The fifth of "my children" that came on the White Boats to Sweden and left 18th months later for Eretz Israel is Koplowicz Hersz. He lives in Tel Aviv. Today he received the Diploma of the Distinguished Member of the SHMA - Swedish Holocaust Memorial Association. Next year Hersz will be 100 years old.

His war history is partially mirrored in his DP-2 card that he received in Lübeck just before entering UNRRAs White Boat, M/S Kronprinsessan Ingrid.

The fifth of "my children" that came on the White Boats to Sweden and left 18th months later for Eretz Israel is Koplowicz Hersz.

6/14

Today a zoom meeting with my "child" number 6/14 - Lea. She was most probably a prisoner of both Auschwitz and Ravensbrück. After 19 months of "recovery" in Sweden she went on S/S Ulua from Trelleborg to Haifa, to build Eretz Israel. Today, she received the Diploma of the Distinguished Member of the SHMA - Swedish Holocaust Memorial Association and the book "The Liberated 1945...".

Lea came to Sweden at the end of April 1945. She has been in for 2 weeks in Landskrona and thereafter she was transferred by train from Malmö to Hässelby (which is now part of Stockholm).

 

Sochnut - Agencja Żydowska w Polsce - Korczak

Sochnut to popularna nazwa Agencji Żydowskiej (hebr. Ha-Sochnut ha-Jehudit le-Erez Izrael. Powstała w 1922 roku i funkcjonuje do dzisiaj. Historia Agencji Żydowskiej jest praktycznie identyczna z historią Yishuv (społeczności żydowskiej w Palestynie).

Agencja na podstawie art. 4 mandatu brytyjskiego nad Palestyną (zatwierdzonego przez Radę Ligi Narodów w 1922 r.). Została ona nazwana Jewish Agency for Palestine i była oficjalnym przedstawicielem Żydów wobec rządu Wielkiej Brytanii, który właśnie uchwalił "Białą Księgę". Agencja Żydowska była również odpowiedzialna przed władzami brytyjskimi za wszystkie sprawy wewnętrzne społeczności żydowskiej w Palestynie - imigracja (przydzielanie świadectw zapewnionych według pełnomocnictwa władzy), przesiedlanie nowych imigrantów, zawieranie nowych porozumień, rozwój gospodarczy, edukacja i kultura, szpitale i służba zdrowia.

W Polsce Żydowska Agencja dla Palestyny [Sochnut] powstała w 1929 roku.

ŻAT, 25 czerwca 1929,

Warszawa

Polskie Żydostwo, największa żydowska społeczność w Europie [. . . ] będzie reprezentowane w poszerzonej Żydowskiej Agencji dla Palestyny [Sochnut]. Dwunastu przedstawicieliwyznaczone przez polskie Żydostwo jako ich delegaci do Rady Agencji Żydowskiej zostanie powołanych na regionalnych konferencjach, które w lipcu odbędą się w Warszawie, Krakowie i Lwowie. 

Decyzje zostaly podjęte podczas spotkania, któremu przewodniczyl znany warszawski lekarz dr Samuel Goldflam [. ..]. W skład komitetu wchodzą następujący ludzie:

Tu wyliczony m.in. Janusz Korczak (lekarz i słynny polsko-żydowski pisarz),

11 sierpnia 1929 roku w czasie XVI Kongresu Syjonistycznego w Zurichu (Szwajcaria) stała się organem wykonawczym Światowej Organizacji Syjonistycznej. Wówczas określono, że Agencja Żydowska będzie działać na rzecz ułatwiania żydowskiej imigracji do Palestyny. Cel miał być realizowany poprzez zakup gruntów od arabskich właścicieli. Planowaniem zajmowało się kierownictwo Światowej Organizacji Syjonistycznej.

Decyzje Pana Miszy - “Zaraził się Korczakiem”

 

Decyzje Pana Miszy

Właściwie nigdy nie pytałem mojego taty o jego wczesne “Plany życiowe”. Wiem że jego rodzina była, szczególnie po śmierci matki, bardzo biedna. Dlatego nauka po szkole podstawowej to polskie Państwe gimnazjum w Pińsku a nie w żydowskie np. Tarbut, które było odpłatne.

Wiem że chciał być inżynierem. Dlatego bezpośrednio po maturze w 1931 roku pojechał do Warszawy. Żeby się utrzymać podczas studiów zaczął pracować w Domu Sierot Korczaka. Zawsze opowiadał mi o studiach wyższych u Wawelberga w okresie gdy był bursistą w Domu Sierot.

Byłem bardzo zdziwiony gdy po latach, w roku 2012, znalazłem na Uniwersytecie Warszawskim jego wpis matrykulacyjny z września 1931 r. Okazało się że gdy dostał się do Bursy Domu Sierot został jednocześnie studentem na wydziale Matematyki i Prawa, nie u Wawelberga. Zdawał świetnie trudne egzaminy. Dlaczego przerwał naukę na Uniwerystecie Warszawskim? Kiedy dokładnie to się stało, nie wiem. Prawdopodobnie można tę datę ustalić według jego spisu zdanych egzaminów na Uniwersytecie Warszawskim. Przyjęcie na studia wyższe do Wawelberga też mogły odgrywać tu ważną rolę.

O przerwanie studiów technicznych mojego taty mogę spokojnie oskarżać Janusza Korczaka. Wydaje mi się że mój tata, Pan Misza, po prostu “zaraził się Korczakiem” i postanowił być pedagogiem. Dlatego zaczął nowe studia na tzw. Wolnej Wszechnicy Polskiej gdzie Korczak był jednym z wykładowców. A dalej? Co przed wrześniem 1939 roku? Wiem że podobnie do Korczaka dojrzał do wyjazdu do Erec. Sądzę jednak że studia mojej mamy na Uniwersytecie Warszawskim i fakt że miała w Warszawie dużą rodzinę, rodziców, dwie siostry zneutralizowaly jego plany. Męczy mnie to że nigdy go o to nie spytałem. Proste pytania.

Ojzer Płocki i Światowy Dzień Poezji. Dlatego publikuję sławne zdjęcie Korczaka "Mały Poeta czyta starszemu koledze...".

21 marca. Dzisiaj Światowy Dzień Poezji. Dlatego publikuję sławne zdjęcie Korczaka "Mały kolega czyta starszemu koledze..." i urywek z książki Jurek Snopek (Jurka Snopka) i mojej z tej okazji. Korczak na zakończenie wspomnień z kolonii pisze:

„Jeśli tym stu pięćdziesięciu dzieciom społeczeństwo nie może dać nic więcej prócz wzorzystego snu, to jednemu z nich zabezpieczyć powinno troskliwą opiekę: jest—to jedenastoletni poeta żargonowy, Ojzer Płocki; chodził do Talmud-Tory, a że ojciec teraz więcej kaszle, a mniej ma sił do pracy, więc chłopiec musi pracować wraz z siostrą i małym bratem.

Oto treść dwóch jego wierszy:

Cieszą się dzieci, że wracają do domu, aby zieleń lasu zamienić na wilgotne ściany. Kwiaty śmieją się do słońca, ale czeka je zima, gdy zwiędną.

Pracuje kowal dzień i noc; młot nie odpoczywa w jego rękach. Młot dzwoniąc mówi do kowala: uwolnij się z niewoli, rozerwij swe więzy, pracuj aby zmienić tę noc. Ale kowal nie rozumie tego dzwonu; nie rozumie słów młota—i dalej żyje, jak dawniej żył. Jeśli tym stu pięćdziesięciu dzieciom społeczeństwo nie może dać nic więcej prócz snu, to jemu dać powinno — szkołę, gdzieby mógł się kształcić.”

Skamligt beteende av Judiska församlingen i Stockholm och Judiska Centralrådet i Sverige - Förintelsens minne bara när rampljuset är på! - Riksantikvarieämbetet vågar inte granska det obekväma!

En vanlig bild hur Judiska församlingen och Chevra Kadisha tar hand om Förintelsens offers gravar. Oklippt gräs så att gravstenar syns inte.

 En vanlig bild hur Judiska församlingen och Chevra Kadisha tar hand om Förintelsens offers gravar.

Det speciella är att man vattnar inte gräsmattan där och ifall man klipper gräsmattan så lämnar man gräsklippet på gravstenarna. Det bidrar till att lavar och mossor får ett utmärkt miljö att växa på. Till vänster ser man ett annat fält där man begraver sedan 5 år tillbaka, där vattnar man faktiskt och gräsmattan ser grön och frodig ut.

Man ser på de två rader som är att det finns bruna fyrkanter i gräsmattan. De. representerar platsen där två av 6 minnesstenar stod. 6 minnesstenar som representerade 6 miljoner mördade judar.  De stenarna var en del av Holocaust monumentet som Judiska församlingen har skändat under sommaren 2020 - exakt på dagen de de Vita båtar började frakta de överlevande från Bergen-Belsen till ett antal hamnar/sjukhus i Sverige.

Skändningen är unik och numera känt i hela världen. Senast har ja blivit tillfrågad om det våldsamma agerandet av judiska församlingen av Sveriges ambassadör i Israel.

Monumentet som jag nämnde nyss bestod av de 6 minnesstenar med 6 namn på de ökända förintelseläger som Auschwitz, Treblinka, Belzec... och de gravstenar av de som kom med de Vita Båtarna och dog strax därefter på de svenska sjukhusen.

I den nyss utgivna boken av myndigheten Levande Historia finns ett foto av gravvården av den första kvinnan som dog i Stockholm, Vera Kraemer. Föreningen förintelsens Minne har spenderat drygt 250 000 kronor för att göra gravarna och gravstenar synliga. En del gravstenar har vi renoverat helt.

Bilden från det i mars utgivna boken skiljer sig dock totalt från hur gravvården ser ut. Istället för gravstenen har nu i månader legat en frigolitklump. Den har legat så länge att lavar och mossor börjar färga den grön. Det mest fruktansvärda är att det som Föreningen Förintelsens Minne kämpar emot, att Förintelsens offer inte skulle förbli namnlösa har blivit ett faktum. Vera Kremer har blivit igen ett nummer, precis som i ett koncentrationsläger. Det är Judiska församlingen och Chevra Kadisha som står för den nya skändningen. Detta trots att Riksantikvarieämbete tycks ha bekostat tvenne gången samma projekt. 

I den nya antologin utgiven i mars 2023 av Myndigheten Levande Historia, Någonstans i Sverige, finns en bild hur en gravstenen vid Vera Kraemers grav såg ut efter att Föreningen Förintelsens Minne har restaurerat den.

I den nya antologin utgiven i mars 2023 av Myndigheten Levande Historia, Någonstans i Sverige, finns en bild hur en gravstenen vid Vera Kraemers grav såg ut efter att Föreningen Förintelsens Minne har restaurerat den. Här är samma plats som visar hur Judiska församlingen agerar när det verkligen gäller att ta hand om Förintelsens Minne.

Riksantikvarieämbetet har redan lämnat tvenne gånger anslag till projektet. Första gången har medel gått istället att avlöna en arbetslös akademiker, bekant till församlingens ordförande. Så försvann de anslag från riksantikvarieämbetet. En del av pengarna tycks ha gått att riva ner, skända Förintelsemonumentet. Föreningen Förintelsens Minne har tillskrivit om detta chefen av Riksantikvarieämbetet med tanke att det är svenska skattemedel som tycks ha används ville vi ha specificering av en ytterst mystiskt faktura.

Riksantikvarieämbetet vågar inte granska det obekväma, detta särskilt då deras tidigare medarbetare som var ansvarig för att anslagen skulle förbrukas i enighet med rådande regler Isak Reichel (då generalsekreterare på Judiska Församlingen var samtidigt anställd som sakkunnig av Riksantikvarieämbetet). Isak Reichel är numera direktör och myndighetschef på Myndigheten för stöd till trossamfund.

Daniel Leviatan har plagierat resultat av Föreningen Förintelsens arbete. För det har han blivit anmält till Lunds Universitets rektor.

Korczak i Pan Misza - Oddział dla konających dzieci ulicy.

Dzieci z warszawskiego getta umierały tysiącami. Niedożywione tak, że przypominały kościotrupy, bardzo często ciężko chorowały. Wiele z nich było osieroconych, spora część mieszkała na ulicach i tam umierała.

Korektura na stronie 212.

Dzisiaj czytałem ostatnią wersję mojej i Jurka Snopka książki o Korczaku. Gdy doszedłem do poniżej cytowanego zdania nagle pokazał się przede mną zupełnie inny obraz niż ten opisany w książce, o tym co działo się w "Umieralni przy ulicy Dzielnej 39.

Przeżycia Korczaka z Dzielnej 39 są na pewno źródłem refleksji na temat racjonalizacji śmierci i jego "projektu oddziału dla konających dzieci ulicy" i jego rozważań w "Pamiętniku".

Czytając po raz wtóry przypomniałem sobie wspomnienie mojego taty, Pana Miszy o tym jak on z Korczakiem wychodzili wieczorem na ulice pustego getta gdzie jedyne żyjące istoty to były konające po cichu dzieci. Były już właściwie po tamtej stronie, jak opowiadał mój tata. Taki już nieodwracalny proces opisany u tzw. muzułmanów w obozach koncentracyjnych.

Słowa "oddział dla konających dzieci ulicy" o dzieciach ze schroniska na Dzielnej 39, przypomniały mnie ten inny oddział, też oddział dla konających dzieci ulicy. Oddział składający się z Korczaka i Pana Miszy. Ten dwuosobowy oddział działał wieczorem na opustoszałych ulicach Małego Getta. Korczak i Pan Misza siadali obok umierających dzieci i je do siebie przytulali. Po krótkiej chwili przytulone dziecko umierało. Wystarczała ta odrobina ciepła, opowiadał mój tata.

Druga strona medalu - Kto powinien aktywnie pilnować w Polsce "Prawdy o Zagładzie i o Żydach" - Żydowskie Centrum Dokumentacji Kłamstw Powojennych.

Zachowali się jak trzeba?

"Zachował się jak trzeba", bo w bezwzględny sposób mordował ocalałych Żydów, ale i swoich.

Zakłamywanie historii i tworzenie nowej dla potrzeb polityki jest powszechne. Sa nawet od tego specjaliści. Najnowsza historia to moneta 10 zł niejakiego Kurasia. Te 10 złotych to nie jest tylko moneta, to medal.

Jaka jest druga strona tego medalu? Drugą stroną medalu jest fakt że to tworzenie nowej historii jest powszechne. Wojenne i powojenne zbrodnia na Żydach w Polsce to temat specjalny.

Jeszcze parę lat i polska młodzież będzie wierzyć, że Zagłada to przykład polskiego poświęcenia i że Edelman, nie Mordechaj Anielewicz był komendantem Powstania w Getcie Warszawskim! 

Tak że to nie jest tylko sprawa Józefa Kurasia. Ktoś powinien być strażnikiem prawdy?

Należy, wg. mnie, utworzyć poza granicami Polski nowe Żydowskie Centrum Dokumentacji Kłamstw Powojennych podobne do tego które Szymon Wiesenthal zbudował w Wiedniu.