Szaber w Domu Sierot Janusza Korczaka po deportacji 5 sierpnia 1942 roku - שאַבער

Po deportacji Żydów podczas Wielkiej Akcji (1942), obszary Małego getta były terenem ogrodzonym i złapanym polskim szabrownikom groziło więzienie.

Po deportacji Żydów podczas Wielkiej Akcji, obszary Małego getta były terenem ogrodzonym i złapanym polskim szabrownikom groziło więzienie.

Szaber w getcie to był znany precedens. Od razu po zabraniu kogoś czyli deportacji sąsiedzi wdzierali się do mieszkania i wszystko pustoszyli. Wszystko co można było zjeść lub sprzedać znikało błyskawicznie. Następnie ludzie handlowali zrabowanymi rzeczami.

Mój tata, Pan Misza który 5 sierpnia 1942 roku, wrócił po pracy poza gettem do pustego Domu Sierot opowiadał że było widać że bezpośrednio po deportacji Domu Sierot pojawili się tam szabrownicy. Oczywiście wtedy najważniejsze było jedzenie. Pościel, ubranka dzieci czy też książki z biblioteki lub napisana na maszynie Gazetka Domu Sierot nie miały żadnej wartości dla szabrowników.

W Domu Sierot szabrownicy byli przede wszystkim zainteresowani jedzeniem. Trzeba pamiętać że wtedy w Domu Sierot mieszkało ponad 250 osób, 239 dzieci i kilkunastu wychowawców i bursistów. Oprócz jedzenia, szukano właściwie wszystkiego co można było sprzedać lub wymienić na gotówkę. Oczywiście większość rzeczy z szabru szła na handel poza mury getta. Jestem pewny ze ostatnie lokum Domu Sierot na Siennej 16 było po deportacji odwiedzane kilkakrotnie przez różne grupy i przez pojedynczych szabrowników.

Szaber w Getcie był karalny. Jest wiele znanych wypadków szabrownictwa w wykonaniu żydowskiej policji (Żydowskiej Służby Porządkowej).

Deportacje podczas Wielkiej Akcji były na początku skoncentrowane na Małym Getcie.

Po deportacji Żydów podczas Wielkiej Akcji, obszary Małego getta były terenem ogrodzonym i złapanym polskim szabrownikom groziło więzienie.

שאַבער (szaber) → łom używany przez złodziei.