Korczak nigdy nie porzucił medycyny

Urywki listu Izaka Cukiermana pisanego w 1984 roku.

Szpital im. Bersohnów i Baumannów

W 1898 roku rozpoczął Korczak studia na wydziale lekarskim Cesarskiego Uniwersytetu w Warszawie. W 1905 roku otrzymał dyplom lekarza i podjął pracę jako lekarz pediatra w szpitalu dla Dzieci im. Bersohnów i Baumanów. Tam był pod wpływem znanego lekarza Juliana Kramsztyka. Tam poznał również dr. Izaka Eliasberga z którym "zbudowali Dom Sierot". 

Jako lekarz miejscowy korzystał Korczak ze służbowego mieszkania na terenie szpitala i świadczył pomoc chorym dzieciom. Wtedy w szpitalu Bersohnów i Baumanów było 25 łóżek. Korczak zobowiązany był do całodobowej opieki nad chorymi oraz udzielania porad w ambulatorium przyszpitalnym. Korczak prowadził również bibliotekę szpitalną. W ciągu tych pierwszych lat pracy w szpitalu służył dzieciom jako lekarz, pedagog i pisarz. Pracę w szpitalu Bersohnów i Baumanów przerwała wojna rosyjsko japońska podczas której Korczak został powołany do wojska i wysłany na front.

Po wojnie wrócił do pracy do szpitala i pracował tam do 1912 roku. Rok 1912 to rok otwarcia Domu Sierot i praktycznie w tym roku medycyna przechodzi na plan drugi ale nie znika. Po prostu niem ma od tego czasu stałych godzin przyjmowania pacjentów. Nie prowadził już prywatnej praktyki będąc jednak w dalszym ciągu lekarzem dla tych wszystkich którzy go potrzebowali, i dzieci i dorosłych.

Ida Merżan napisała w Biuletynie Polskiego Komitetu Korczakowskiego artykuł pod retorycznym własciwie tytułem Czy Korczak porzucił medycynę? Merżan cytuje tam list Izaka Cukiermana (powyżej). 

Tak, Korczak do końca nie przerwał swojej praktyki lekarskiej, ani w okresie miedzywojennym, ani podczas wojny od chwili gdy Dom Sierot na Krochmalnej 92 przekształcił się w punkt opatrunkowy do ostatniego dnia w Getcie Warszawskim 5 sierpnia 1942 roku.