Krochmalna 92, nazwa ulicy przy Domu Sierot została zmieniona! Na zawsze! Wielki triumf m.st. Warszawy i tej pani Watz!

Drut kolczasty po zmianie granic getta na środku ulicy Krochmalnej. 

Trzeba pamiętać że dawna Krochmalna rozciągająca się między pl. Żelaznej Bramy a Domem Sierot Janusza Korczaka już nie istnieje.

Nawet nazwa ulicy przy Domu Sierot została zmieniona! Wielki triumf m.st. Warszawy i tej pani Watz!

Plac Grzybowski 7 i nieparzysta Twarda 1-7 w Warszawie

Wracając do tematu, tzn na ulicę - nieparzysta Twarda 1-7.

Wydaje mnie się że poprzednio zle zaznaczyłem budynek nr. 5.
Patrząc na zdjęcie poniżej to pierwszy dom z lewej to ten duży na Pl. Grzybowskim nr. 7. Następny ten ciemny z poddaszem to Twarda 1 z bazarem Icka Borowskiego. Następny biały to nr 3 gdzie mieszkała moja mama. Następny to nr. 5 ma taka sama fasadę jak nr. 3. I na końcu zdjęcia widać ciemny budynek który jest chyba już Twarda 7 róg Mariańskiej. Poprzednio opisywałem go jako nr. 5. Mój wniosek to że Twarda 3 i 5 miały identyczną, białą fasadę!
Każdy z tych domów ma Twardej miał po 10-12 okien od ulicy a ten biały ma chyba ponad 20-cia, czyli podwójny.

Zdjęcie z Warszawy z 1938 roku. Na lewej stronie zdjęcia dom przy pl. Grzybowskim 7. Dom obok z poddaszem to nr.1 na ulicy Twardej.  Dom obok ciemnego, bialy to wlasciwie dwa domy - Twarda 3 i Twarda 5. Ostatni dom na zdjęciu to Twarda 7 róg Marianskiej.

Prawda o Katyniu w Nowym Kurierze Warszawskim w kwietniu 1943 roku

Gazeta nazywana przez Polaków: gadzinówka, szmata, szmatławiec, zaczęła wychodzić po zamknięciu przez Niemców wszystkich polskich gazet warszawskich. Był to niemiecki, polskojęzyczny dziennik informacyjno-propagandowy wydawany przez władze okupacyjne Generalnego Gubernatorstwa.

13 kwietnia 1943 r. radio berlińskie nadało komunikat o odnalezieniu w Katyniu grobów polskich oficerów. Zbrodnią tą Niemcy obciążyli Związek Radziecki. Z kolei Sowieci głosili, że to propaganda goebelsowska kłamie.

Jüdischer Wohnbezirk in Warschau - Jewish residential district in Warsaw or Dzielnica Zydowska

This is the first time since October 15th, 1940, the entire page from the Polish newspaper Nowy Kurier Warszawski with the map of future ghetto borders in Warszawa is published. It was called by the Germans „Jüdischer Wohnbezirk in Warschau“ - Jewish residential district in Warsaw or in Polish Dzielnica Zydowska. However, the construction of the ghetto wall started on April 1, 1940.
The ghetto was divided by Chłodna Street, which due to its importance (as one of Warsaw's major east-west arteries) was excluded from it. The area south of Chłodna was known as the “Small Ghetto”, while the area north of this street was the “Large Ghetto”. 

When the Germans created the Warsaw Ghetto in 1940, Janusz Korczaks orphanage "Dom Sierot" was forced to move from 92 Krochmalana (street). The last location of the "Dom Sierot" was at 16 Sienna (street) in Small Ghetto. Ghetto borders were changed several times. 

The last location of the "Dom Sierot"  (marked with *) was at 16 Sienna (street) in the Small Ghetto. Ghetto borders were changed several times. 

On 5th of October 1941 the ghetto border was moved to the middle of Sienna Street. Therefore it was not a wall just the barbed fence.

On October 5th, 1941 the ghetto border in Small Ghetto, was moved to the middle of Sienna Street. Therefore it was not a wall just the barbed fence. Here, Sienna street number 16 - Korczaks Orphanage last location. Picture taken after deportation to the death camp Treblinka.

On August 5th, 1942, German soldiers came to collect the 239 orphans and about one dozen staff members, to transport them to Treblinka extermination camp.

Riddarfjärdenshemligheter

Riddarfjärdenshemligheter
Från botten av Nellys vik
Bl.a. video, däck, papperskorgar
och ett stycke badkar!

Lunapark przy murze Warszawskiego Getta ze słynną karuzelą - i Czesława Miłosza "Campo di Fiori" i "Okno na tamtą stronę" Władysława Szlengla

Mam okno na tamtą stronę,

bezczelne żydowskie okno

na piękny park Krasińskiego,

gdzie liście jesienne mokną...

Pod wieczór szaroliliowy

składają gałęzie pokłon

i patrzą się drzewa aryjskie

w to moje żydowskie okno...

A mnie w oknie stanąć nie wolno

(bardzo to słuszny przepis),

żydowskie robaki... krety...

powinni i muszą być ślepi.

Niech siedzą w barłogach, norach

w robotę z utkwionym okiem

i wara im od patrzenia

i od żydowskich okien...

A ja... 

....żegnam milczące miasto,

magicznie podnoszę ręce...

zamykam oczy i szepcę:

– Warszawo... odezwij się... czekam...

Okno na tamtą stronę -Władysław Szlengel

Nowy plac zabaw ludowych przybył na pl. Krasińskich, naprzeciw zabytkowego pałacu z XVII wieku

5 sierpnia 1942 roku deportowano Janusza Korczaka, wychowawców i 239 dzieci z Domu Sierot do Treblinki.

5 sierpnia to data "prawdziwych urodzin" mojej mamy która widziała deportację Domu Sierot i pamięta że to było właśnie tego dnia.

5 sierpnia 1942 roku w Nowym Kurierze Warszawskim wydrukowano notatkę zatytułowaną "Nowy plac zabaw ludowych".- ".....ostatnio do wciąż zwiększającej się cyfry lunaparków przybył nowy na pl. Krasińskich, naprzeciw zabytkowego pałacu z XVII wieku". 

Tak, to chodzi o Lunapark przy murze Warszawskiego Getta ze słynną karuzelę, uwiecznioną kilka miesięcy później, po Powstaniu w Getcie przez Czesława Miłosza w jego wierszu "Campo di Fiori".

5 sierpnia 1942 roku, strona 3 Nowego Kuriera Warszawskiego. Nowy Kurier Warszawski to gadzinówka. Tak potocznie warszawiacy nazywali to pismo ale kupowali i czytali! Gadzinówka – pismo służące za pieniądze niecnej sprawie, korzystające z gadzinowego funduszu, w tym wypadku niemieckiego okupanta!

.

Nowy plac zabaw ludowych przybył na pl. Krasińskich, naprzeciw zabytkowego pałacu z XVII wieku. Na zdjęciu, za karuzelą (którą częściowo zasłania kobieta na pierwszym planie), i Pałacem i ogrodem Krasińskich było tzw. Duże Getto. To właśnie tę karuzelę opisał w swym wierszu Czesław Miłosz (tzn, stojącą bliżej huśtawek, tutaj na tle pałacu Badenich czyli Sądu Apelacyjnego przy pl. Krasińskich 3) a nie samotną karuzelę ustawioną na placyku utworzonym między ulicami Bonifraterską a Nowiniarską gdzie toczyły się zacięte walki w czasie Powstania w Getcie.

Tylne ściany budynków getta, widziane od strony ulicy Bonifraterskiej. Widoczna na nim karuzela stoi nieczynna w chwili fotografowania! To nie  tę karuzelę, ustawioną na placyku utworzonym między ulicami Bonifraterską a Nowiniarską opisał w swym wierszu Czesław Miłosz lecz karuzelę stojącą bliżej huśtawek, naprzeciwko Pałacu Krasinskich. Uwidocznione w prawym. dolnym rogu fotografii działko niemieckie ostrzeliwało punkty oporu powstańców żydowskich w okolicy szopu szczotkarzy przy Bonifraterskiej.

I ci ginący, samotni,
Już zapomniani od świata,
Język nasz stał się im obcy
Jak język dawnej planety.
Aż wszystko będzie legendą
I wtedy po wielu latach
Na nowym Campo di Fiori
Bunt wznieci słowo poety.

Czasem wiatr z domów płonących
Przynosił czarne latawce,
Łapali skrawki w powietrzu
Jadący na karuzeli.
Rozwiewał suknie dziewczynom
Ten wiatr od domów płonących,
Śmiały się tłumy wesołe
W czas pięknej warszawskiej niedzieli.

Ta samotna karuzela była ustawiona na placyku utworzonym między ulicami Bonifraterską a Nowiniarską gdzie toczyły się zacięte walki w czasie Powstania w Getcie. Ta karuzela się nie kręciła w czasie walk w getcie. To fakt! Tej nie opisał Czesław Miłosz w 1943 roku.

"...Wspomniałem Campo di Fiori
W Warszawie przy karuzeli,
W pogodny wieczór wiosenny,
Przy dźwiękach skocznej muzyki.
Salwy za murem getta
Głuszyła skoczna melodia
I wzlatywały pary
Wysoko w pogodne niebo.”

Mur oddzielający getto od miasta jest symboliczną granicą pomiędzy dwoma odrębnymi światami. Dyskretnie ukazywane przez Miłosza odgłosy i znaki tragedii - wiatr od domów płonących nie zakłócają beztroskiej zabawy warszawiaków. 
"Będę legendą zwidą i bajdą szukać mnie będą ale nie znajdą - pisał W. Szlengel,

Po Powstaniu w getcie. Mocno uszkodzone budynki szopu szczotkanrzy przy Bonifraterskiej - tam była linia frontu i działka niemieckie ostrzeliwały getto z placyku przy tej własnie karuzeli.

Miejsca w których stały karuzele * i hustawki w 1942 i w 1943 roku.  Zdjecie zrobione po Powstaniu Warszawskim w 1944 roku. W prawym górnym rogu tory i wagoniki kolejki waskotorowej używanej do odgruzowywania getta. Nie wiadomo czy to właśnie tę karuzelę, ustawioną na placyku utworzonym między ulicami Bonifraterską a Nowiniarską opisał w swym wierszu Czesław Miłosz czy też karuzelę stojącą bliżej huśtawek, naprzeciwko Palacu Krasinskich. 

Opis w Nowym Kurierze Warszawskim zgadza się w 100% z wierszem Miłosza z 1943 roku:

"...Wspomniałem Campo di Fiori

W Warszawie przy karuzeli,

W pogodny wieczór wiosenny,

Przy dźwiękach skocznej muzyki.

Salwy za murem getta

Głuszyła skoczna melodia

I wzlatywały pary

Wysoko w pogodne niebo.”

5 sierpnia 1942 roku w Nowym Kurierze Warszawskim wydrukowano notatkę zatytułowaną "Międzynarodowe żydostwo demaskowane przez Japonczyków". Do dzisiaj podnosi się ochoczo ten temat, nawet na forach o pedagogach na FB.

Campo di Fiori

BY CZESLAW MILOSZ

TRANSLATED BY LOUIS IRIBARNE AND DAVID BROOKS

Czeslaw Milosz's poem "Campo dei Flori" is about Poles cheerfully riding a merry-go round at Krasinski Square just outside the burning ghetto. It happened during the Easter festival of 1943 that coincided with the Warsaw Ghetto Uprising.
In Rome on the Campo dei Fiori

baskets of olives and lemons,

cobbles spattered with wine

and the wreckage of flowers.

Vendors cover the trestles

with rose-pink fish;

armfuls of dark grapes

heaped on peach-down.

On this same square

they burned Giordano Bruno.

Henchmen kindled the pyre

close-pressed by the mob.

Before the flames had died

the taverns were full again,

baskets of olives and lemons

again on the vendors' shoulders.

I thought of the Campo dei Fiori

in Warsaw by the sky-carousel

one clear spring evening

to the strains of a carnival tune.

The bright melody drowned

the salvos from the ghetto wall,

and couples were flying

high in the cloudless sky.

At times wind from the burning

would drift dark kites along

and riders on the carousel

caught petals in midair.

That same hot wind

blew open the skirts of the girls

and the crowds were laughing

on that beautiful Warsaw Sunday.

Someone will read as moral

that the people of Rome or Warsaw

haggle, laugh, make love

as they pass by the martyrs' pyres.

Someone else will read

of the passing of things human,

of the oblivion

born before the flames have died.

But that day I thought only

of the loneliness of the dying,

of how, when Giordano

climbed to his burning

he could not find

in any human tongue

words for mankind,

mankind who live on.

Already they were back at their wine

or peddled their white starfish,

baskets of olives and lemons

they had shouldered to the fair,

and he already distanced

as if centuries had passed

while they paused just a moment

for his flying in the fire.

Those dying here, the lonely

forgotten by the world,

our tongue becomes for them

the language of an ancient planet.

Until, when all is legend

and many years have passed,

on a new Campo dei Fiori

rage will kindle at a poet's word.

Warsaw, 1943

To blow up Warsaw railway bridges over the Vistula in WW I and WW II

WWI

August 5th 1915

WW II

September 13th, 1944

September 13th, 1944, in the afternoon, the Germans blow up all four Warsaw bridges over the Vistula.