to w ogólnym znaczeniu przypominanie albo zdolność do przypominania sobie przeszłych zdarzeń. Anamneza w węższym znaczeniu, używanym w medycynie to historia choroby pacjenta podawane przez niego albo inaczej wywiad chorobowy. Termin był stosowany wyłącznie do charakterystyk podawanych przez pacjenta odnośnie poszczególnych dolegliwości i jego uwag o zdarzeniach poprzedzających, które wydają mu się istotne w danym przypadku. Anamneza szczególnie w użyciu przez psychiatrów, jest stosowana do określenia wszystkich aspektów historii danego przypadku chorobowego, w tym informacji innych niż podawane przez pacjenta, np. dane biograficzne bądź doniesienia od rodziny.
Mój pomysł na film krótkometrażowy lub przedstawienie teatralne ma charakter "Teatru jednego aktora”. Widzę szwedzką lekarkę ubraną w biały fartuch w Specjalnym szpitalu, takim, jak Sigtuna pod Sztokholmem, piszącą Anamnezę, historię choroby pacjenta.
Zanim przedstawienie sie rozpoczyna projekcja zdjec z Bergen-Belsen po wyzwoleniu. Krótka ekspozycja zdjecia z otwierajaca sie migawka.
Choreografia filmu/przedstawienia dokładnie jak na zdjęciu: łóżko szpitalne odgrodzone prowizorycznie od innych, najprostszy stolik lub krzesło z metalowym, emaliowanym dzbankiem (nietypowym dla szpitala, np. z kwiatkiem) i letnie, nowo zebrane kwiaty w dzbanku. Gdzieś w rogu, w półmrocznym pokoju silne odbicie cienia ramy okiennej - szwedzkie lato - bo słonce wysoko na niebie i tzw. Białe noce.
Lekarz zostaje sam na sam z pacjentem, który właśnie został przywieziony do szpitala przez karetkę pogotowia ze sztokholmskiego portu Frihamnen.
Pacjentka, kobieta 18 - 25 lat, przeżyła Holokaust i przybyła z Białym statkiem Unry, S/S Kastelholm z Lubeki do Sztokholmu. Pacjentka waży 28 kg i ma tatuaż na lewym ramieniu. Numer zaczynający się od A-234....
Nie widzimy pacjenta, widzimy tylko wygięte plecy młodego lekarza w białym fartuchu, widać przerzucony przez ramię stetoskop. Lekarz, właściwie lekarka siedzi w półmrocznym pokoju. Na oświetlonym szpitalnym stołku ze stali nierdzewnej, taki który można podnosić i opuszczać przez skręcanie. Refleksy świetlne od stołka. Duży kontrast miedzy półmrocznym pokojem a odbiciem framug okna na bocznej ścianie.
Jednostajny, niezidentyfikowany jęczący głos pacjenta i kaszel jest ledwo słyszalny, ale jest przez cały czas kontynuowany jako tło (poprzednio nagrywany i odpowiednio wyciszony). Pacjentka leży na białym szpitalnym łóżku, odgrodzona osłoną ze sklejki oddzielającą jednego pacjenta od drugiego.
Lekarka zadaje zgłuszone, właściwie niedosłyszalne pytania i otrzymuje proste, też ledwo dosłyszalne przerażające odpowiedzi, które pisząc powtarza już wyraźnie słyszalnym głosem. Lekarz może powtórzyć odpowiedź pacjenta kilka razy podczas zapisywania.
Pytania dotyczą przeszłości. Pacjentka podaje liczbę lat w getcie, potem w obozach koncentracyjnych i obozach pracy, takich jak Auschwitz, KASZLE wielokrotnie i opowiada dalej o marszach śmierci i wreszcie tym ostatnim okresie w obozie w Bergen-Belsen.
Następne pytania/odpowiedzi to los rodziców i rodzeństwa. Odpowiedzi; Nie wiem, nie znam ich losu. Ostatnim razem to w Auschwitz.
Tekst autentyczny na podstawie dokumentów szpitalnych takich jak na powyższych zdjęciach. Muszą zawierać większość straszliwej logistyki industrialnego Holokaustu. Getta, transporty w bydlęcych wagonach, selekcje, obozy pracy i marsze śmierci. Tekst musi być w całości napisany odręcznie (lub starą maszyną do pisania) i czytelny dla widza.
W tym samym czasie, oprócz pleców piszącego lekarza, w tle, na drugim planie po prawej lub lewej stronie sceny, jak pojawia się tekst pisany słowo po słowie i ostatecznie, powoli formuje całą prawdziwą historię.
Niektórych słów szwedzki lekarz nie rozumie. Te wtrącane po niemiecku. Co to jest Aufseherinnen lub Sperre. Jeśli dochodzi się podczas Anamnezji do takiego nieznanego słowa, jak Aufseherinnen, tekst poprzednio pisany może zostać przerwany zdjęciem niemieckiej SS Aufseherinnen, esesmanki (być może z psem).
Sytuacja z pacjentem a właściwie z pacjentami rozgrywa się kilka razy: 3 -4 . Za każdym razem przed „zmianą pacjenta” robi się zupełnie ciemno, a łóżko, poduszki i pozycja „pacjenta” nieznacznie się zmieniają. Jednym z pacjentów może być dziecko. Wtedy na stoliku lub na łóżku szpitalnym pojawia się lalka lub misio. Zabawka nie jest używana, przytulana. Mimo że opowiadania pacjentów sa na początku właściwie najważniejsze to po chwili ta odwrócona lekarka przejmuje główną rolę gdy opowiadania jednostek wnikają w jej osobowosć.
Alternatywnie, tekst pisany pojawia się w tym samym czasie, gdy lekarz pisze i wypowiada na głos to, co powiedział ocalały: W końcu widać całą stronę prawdziwej Karty Doktora, która została napisana latem 1945 roku.
Na początku lub na końcu lewej stronie sceny wyświetlane zdjęcie z getta, Auschwitz, marsze śmierci i wreszcie Bergen-Belsen i transport do Szwecji.
Można zacząć od karty lekarskiej, prof. Haliny Neujahr i jej życia.
Nie widać dokladnie twarzy lekarza, uwaga skupia się na głosie, słowach, zdjęciach i tekście pisanym/wyświetlanym.
Można też spojrzeć pod innym kątem i zrobić scenografię tak, jak na jednej z pięciu szwedzkich Białych Statków, które były używane do transportów UNRRA między Niemcami a Szwecją z lekarką która bada pacjenta i pisze wywiad.
Dalszy los pacjentki może byc ilustrowany poprzez listy od pacjentki do lekarki lub do personelu szpitala. To może być list pożegnalny w zwiazku z dramatycznym wyjazdem z zimowej, skutej lodem Szwecji statkiem emigracyjnym do Izraela. To styczen 1947 roku a przygotowania do tej niebezpiecznej po wieloma wzgledami podróży juz od lata 1946 roku.
Oczywiście, jeśli kręcisz film, możesz zacząć od listy osób które przypłynęły Białymi Statkami UNRRA i „oświetlić” jedną z wybranych osób. Kazda lista to 200-350 osob zależnie od Białego Statku.W różnych dziedzinach medycyny proporcje i kolejność poszczególnych punktów zmieniają się.
