Smętna historia ulicy Smętnej. Tu, niedaleko muru jest pochowana Sabina Wójcikiewicz z d. Rozental.

Prosto, czyli po prawej – ulica Smętna. Z lewej strony od zreperowanego, jasengo muru, ulica Wawrzyszewska, Zdjęcie robione z terenu cmentarza Żydowskiego, za murem cmentarz Powązkowski. Oba wejścia – od Sołtyka i od Spokojnej – są nadal zamurowane.

Ta najbardziej smętna ulica w Warszawie to ulica Smętna. Warszawie. Była poprzednio wybrukowana, skanalizowana i oświetlona latarniami. Od początku XX wieku, wraz z ulicą Spokojną, stanowiła łącznik pomiędzy ulicami Obozową i Okopową. Nazwę otrzymała w roku 1919, a biegła pomiędzy cmentarzami Stare Powązki i Żydowskim. Ulica Smętna nigdy nie została formalnie zlikwidowana i jest zaznaczona na wielu mapach Warszawy.

Grób Sabiny Wójcikiewicz tam gdzie niebieska kropka . na mapie. Właściwie powinienem dla jej wnuków Sabiny i Daniela podac dane z Google map, szerokośc i dlugośc geograficzną.

Teraz ulica Smętna jest na terenie Cmentarza Żydowskiego, Niemcy, którzy zamurowali na nią wejścia gdy grudniu 1941 roku z terenu getta wyłączono cmentarz Żydowski. Powodem zamknięcia był gigantyczny szmugiel. Przez cmentarz dostarczano do getta nawet krowy.

17 stycznia - 20 stycznia - 26 stycznia - 27 stycznia

17 stycznia 1945 to oswobodzenie Warszawy

20 stycznia 1942 r. w Wannsee pod Berlinem rozpoczęła się przełożona konferencja na temat „ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej” (Endloesung der Judenfrage) zorganizowana przez Główny Urząd Bezpieczeństwa Rzeszy (RSHA).

26 stycznia 1942 r. Most zaprojektowany i wykonany przez firmę „Schmied i Muetzermann“ postawiono na wysokości budynków Chłodna 23 i Chłodna 26. Sięgał on poziomu drugiego piętra, dzięki czemu mogły pod nim przejeżdżać Chłodną „aryjskie” tramwaje, transporty niemieckiego wojska, samochody, co uwieczniono na licznych fotografiach, na których widać również licznych przechodniów. Z mostu rozpościerała się panorama na aryjską stronę Warszawy, widać było z niego m.in. Hale Mirowskie, wieżę strażacką, Ogród Saski, basztę Cedergrenu na Zielnej (budynek PASTY), krzyże kościołów, a nawet linię dalekiej Wisły. Nie bez kozery most nazywano Ponte dei Sospiri, czyli Most Westchnień. Tak w swoim pamiętniku pisał o nim Henryk Makower: A z góry mostu widok na „aryjską“, jakże dla nas wolną Warszawę. Ale nie pozwala się na tak drobną przyjemność. Policjanci na moście grzecznie, ale stanowczo proszą, aby się nie gapić i przechodzić dalej.

27 stycznia (1945) to oswobodzenie Auschwitz.

Śladami Korczaka na makiecie w Teatrze Kamienica

Budynek Domu Sierot (DS) na Siennej 16 jak również budynek domu na Złotej 8 w którym mieszkał Janusz Korczak z siostrą do wybuchu wojny (Z8) są zaznaczone.

Śladami Korczaka

Dyrektor Teatru Kamienica w Warszawie, Emilian Kamiński wraz z Piotrem Wielgomasem (prezesem Bigram S.A.) zapragnęli przywołać przedwojennego ducha stolicy i zainicjowali projekt budowy makiety przedstawiającej fragment Śródmieścia z sierpnia 1939 roku – miasta tuż przed całkowitym zniszczeniem.

Konstrukcja makiety składa się z trzech segmentów. Pierwszy segment przedstawia Pałac Saski wraz z fragmentem ogrodu, Pałac Kronenberga, plac Małachowskiego z budynkiem Zachęty i kościołem św. Trójcy. Na drugim segmencie znalazły się kamienice między ulicami Królewską a Kredytową. Ostatni segment przedstawia okolice ulic Szkolnej i Marszałkowskiej.

Miniatura wykonana została z gipsu. Twórcy: Bogna Romańska i Michał Mroczka rzeźbili ręcznie pojedyncze elementy, następnie malowali je i umieszczali na drewnianych płytach.

Budynek Domu Sierot (DS) na Siennej 16 jak również budynek domu na Złotej 8 w którym mieszkał Janusz Korczak z siostrą do wybuchu wojny (Z8) są zaznaczone.

Sceny z Domu Sierot Korczaka po przeprowadzce do Getta Warszawskiego w filmie Korczak w reżyserii Andrzeja Wajdy z 1990 roku, według scenariusza Agnieszki Holland.

Muzeum rozczarowan - Muzeum Polin - Dlaczego nie ma tam Korczaka? Czy zostal do tego stopnia spolonizowany?

K...a ma. To najkrótsza recenzja!

W muzeum mnóstwo innych, cały Poczet królów polskich, natomiast znanych Żydów brak. Dla pracowników Muzeum Polin proponuje dlatego wycieczkę na cmentarz na Gęsiej/Okopowej.

Na cmentarzu żydowskim w Warszawie jest bowiem pochowanych sporo sławnych osób o których Muzeum Polin powinno pamietac:

Ludwik Zamenhof - lekarz pochodzący z Białegostoku, politolog, syjonista, twórca i propagator języka esperanto. Jego grób znajduje się w głównej alei, w kwaterze 10, rząd 2.

Hipolit Wawelberg - finansista i filantrop, twórca Fundacji "Tanie Mieszkania w Warszawie", założyciel znanej warszawskiej szkoły technicznej. Współfinansował budowę pomnika Adama Mickiewicza w Warszawie oraz pierwsze w Królestwie Polskim wydanie jego dzieł. Współzałożyciel Muzeum Przemysłu i Rolnictwa oraz Muzeum Rzemiosł i Sztuki Stosowanej.

Chaim Zelig Słonimski - astronom, wynalazca, publicysta. Pracował nad ulepszeniem maszyny liczącej, telegrafu, procesu cynowania naczyń. Wydawca kilku książek poświęconych matematyce i atronomii. Na łamach swojego tygodnika "Ha-cifra" propagował idee asymilacji. Jego wnukiem był Antoni Słonimski,

Samuel Dickstein - matematyk, historyk sztuki, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, autor podręczników i opracowań z zakresu algebry i historii matematyki, pierwszy prezes Towarzystwa Kursów Naukowych,

Edward Flatau - wybitny lekarz neurolog, autor wielu podręczników i prac z zakresu neurologii, neurochirurgii i neurobiologii;

Majer Bałaban - historyk, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, wybitny badacz dziejów polskich Żydów, autor kilkudziesięciu opracowań poświęconych historii Żydów w Krakowie, Lublinie i Lwowie,

Estera Rachela Kamińska - aktorka, założycielka warszawskiego Teatru Żydowskiego. Odnosiła sukcesy na scenach między innymi Paryża, Odessy, St. Petersburga. Współzałożycielka Warszawskiej Grupy Literackiej,

Samuel Orgelbrand - absolwent Szkoły Rabinów, filantrop, warszawski antykwariusz i księgarz, wydał 28-tomową Encyklopedię Powszechną oraz wiele dzieł w języku hebrajskim,

Szymon Askenazy - historyk, dyplomata, przedstawiciel polskiego rządu przy Lidze Narodów w Genewie, wykładowca na Uniwersytecie Lwowskim, członek Akademii Umiejętności,

Henryk Wohl - zwolennik asymilacji, wychowanek Szkoły Rabinow, minister finansów Rządu Narodowego w okresie Powstania Styczniowego. Skazany na zesłanie na Syberię, wrócił do kraju po dwudziestu latach. Jego pogrzeb przybrał charakter manifestacji niepodległościowej,

Feliks Perl - działacz lewicowy, poseł, współtwórca Polskiej Partii Socjalistycznej, naczelny redaktor pisma "Robotnik",

Julian Stryjkowski, właść. Pesach Stark - pisarz, autor między innymi takich dzieł jak: "Austeria", "Głosy w ciemności", "Sen Azrila", "Juda Makabi",

Icchok Lejbusz Perec - klasyk literatury żydowskiej, twórca między innymi takich dzieł, jak: "Nocą na starym rynku", "Obrazki z podróży po prowincji", "Znane scenki", "Motywy chasydzkie", "Upadek dworu cadykowego", "Opowiadania ludowe",

Salomon Zeinwel Rapaport (Szymon Anski) - pisarz, dramaturg i publicysta, znawca folkloru. Autor dzieła "Na pograniczu dwóch światów", czyli "Dybuka" - jednego z najbardziej popularnych utworów w języku jidysz.

Adam Czerniakow - wspomniany przez Muzeum Polin działacz społeczny i polityczny, prezes Judenratu w Getcie warszawskim. Odmówił Niemcom pomocy w organizacji transportów Żydów do obozów zagłady i popełnił samobójstwo. Grobowiec Czerniakowa znajduje się w alei głównej, tuż obok grobu Zamenhoffa.