Chapter 14 and 15

    Chapter 14

    In 1970, I met a group of my former pupils in Israel – the "children from Krochmalna." Naturally, they were no longer children. Each had gone their own way, but all had grown into brave, honest, hard-working, and socially oriented people. I managed to visit some of them in their homes, meeting their children and grandchildren. The bond that unites these "children" of ours is (and this is no exaggeration) generally stronger than that between siblings. They don't always agree on many issues, but they share a keen interest in each other, always ready to help each other. They participate in all the Korczak events organized in Israel. They are also extremely interested in how the Korczak movement is developing around the world. All this has its own significance. Doesn't it? How I would gladly tell the Doctor about this, without questioning his convictions about the powerful influence of genetic laws. In any case, I would emphasize that the early grafted wild trees produced noble varieties of fruit. So, he achieved something of immense value.

    The meetings with two former educators from the Orphanage, Józek Arnon and Jakub Czuk, were pleasant and moving. Both, like relics, kept the Doctor's handwritten letters written to them during a time when they were struggling in their new circumstances, in what was then Palestine, when they missed them, when they likely sought his advice. Korczak tried to lift their spirits, pointing out the future. In one of the letters, I read a laconic note that shocked me. Just a few words in the Doctor's hand: "Misza is staying until next year." These words, which weren't addressed to me, felt like a greeting from the Doctor. If Korczak mentioned my decision to stay at Krochmalna Street in a letter meant to be sent to another country, to another part of the world, it means he considered it worthy of attention. Thank you for that, Doctor!

    I am amazed at how Janusz Korczak, burdened with so many activities, responsibilities, and plans for his extensive, multifaceted career, still found time for correspondence. He wrote letters to people close to him who were far away, who initially struggled and faced difficult problems. It seems to me that even today's readers, not just those fascinated by Korczak and facing intractable problems, can benefit greatly from his pedagogical insight, encouraging them to "give birth to their own thoughts in pain," because such are, after all, the most important. Despite the cataclysms of history and my own bitter experiences, how glad I would be to repeat with the Doctor that "people are good"... With unwavering conviction, however, I maintain that thinking not only had a rich past but also a tremendous future.

    If we – Korczak's followers – succeed in disseminating the Doctor's works, his concepts, and pedagogical solutions, and adapting his thoughts to the new era, and at the same time, in different countries and in different languages ​​– we have a right to well-deserved satisfaction. Korczak's thoughts have not aged, even in our commercialized, post-industrial era, and can often act as a catalyst in unleashing goodness and true humanism. I recently hosted Aronek, whom we should now call Aron. I listened to a long story about his life. He fled Poland from the German fascists to the USSR. There, of his own free will, he traveled quite far east to work in a mine. He wasn't afraid of any work, and he wanted to be useful. After a while, he loudly demanded workers' rights, guaranteed by the constitution. Soon, no longer willingly, he ended up in a Soviet labor camp, sentenced to 10 years. He dug the earth, cleared forests, was also a bricklayer, a tailor, a cook... He was surrounded not only by political prisoners but also by ordinary criminals.

    Our conversation turned to the Orphanage, which Aronek recalled with incredible warmth. "We were fortunate to know Korczak personally; others can now benefit from the Doctor. From his wise books, perhaps a little from our memories." 

- Right, Mr. Misza? I'll also mention my last conversation with Szymek – once Mrs. Stefa's favorite – a kind, gentle man. He is grateful to fate that he ended up on Krochmalna Street. He speaks of the Doctor with love and reverence. He himself is no longer young. He still works in the construction industry, and when he talks about it, he draws his thereminology from there: "You see," he says, "Korczak provided the most important thing: a good, solid foundation. Even if the house burns down or is demolished, you can always build a new one on such a foundation." - The foundation – the most important thing!

Chapter 15

When "Korczak's Children" became "Pan Misza´s".

Szmulek Gogol, Szlomo Nadel, and Jakubek Dodiuk

    I knew Korczak's children didn't survive the Holocaust. Because I knew about their fate in August 1942. At the time, however, I didn't think about those who did. I saw that it was impossible. This impossibility was actually only applied to Korczak's children, who stayed with him in the Warsaw Ghetto. I never thought about the others who left Poland before the war or survived in the USSR, as many Polish Jews did. 

    The world of "Korczak's Children" opened up to me only in Sweden, when "Korczak's Children" began visiting my father in Sweden. Suddenly, my father became Pan Misza (Mr. Misha). 

    

    One of the first orphanage children I met was Szmulek Gogol. The year was 1971, and he arrived in Stockholm just to meet my father for the first time after the war. At that time, I knew nothing about him besides that he was playing harmonica that he actually brought with him and played it for us. He also had an extra harmonica that he gave to my father, the harmonica which finally ended up at my home.

His Orphanage story starts with a well-known custom: when a child lost a tooth, the Korczak would credit its previous owner with 50 groszy. When Szmulek Gogol lost his first set of teeth naturally and celebrated his fourteenth birthday (September 14, 1939), he had accumulated a considerable sum of money for the instrument he dreamed of: a harmonica. And so he received one. He quickly learned to play it. When the Germans occupied Warsaw, he and the entire orphanage were sent to the ghetto. Living conditions there deteriorated daily. His grandmother came from Przasnysz and led him outside the ghetto walls. However, their freedom was short-lived. They soon found themselves in the ghetto. This time, in Maków Mazowiecki, and from there, they were transported to the Auschwitz concentration camp. There, for a piece of bread, Szmuel bought a harmonica from a fellow prisoner. While he was playing it, an SS officer heard him and assigned Szmulik to the famous Auschwitz camp orchestra, which used to perform near the gas chambers. However, their main task was to play marches for the work groups leaving for work, and returning to the camp after work. According to the German plan, the music was intended to deceive and lull the vigilance of the hundreds of thousands of victims being led to their deaths through there. Szmuel saw these people. He also recognized those close to him, among them. He couldn't bear to watch the endless dance of death, and as he played, he closed his eyes.

Jakubek Dodiuk was the second child that I met. It was in Paris.

Szlomo Nadel

I met most of the children in Israel in 1994. I was adopted by many people. The closest ones were Szlomo Nadel, Klara Maayan, and Ceśka Arnon, who not only adopted me but also told me she would be my daughters' grandmother. This adoption by Szlomo and Freda Nadel lasted until the end of Szlomo's life. I still remember the moment when Freda answered the phone and called out: "Szlomo! It's Romek!"

Jakubek Dodiuk

Najmniejszy portret Janusza Korczaka.

Jeden z najmniejszych portretów Janusza Korczaka został znaleziony* w pudełku papierosów w Izraelu. Sama rycina Korczaka ma wymiary 55 x 80 mm a na odwrocie znajduje się opis. Rycina Korczaka należała do serii Znanych Żydów. W rzeczywistości to firma tytoniowa drukowała serie takich kart przedstawiające wszystko, od budowy Tel Awiwu po kolorowe zwierzęta. Jednocześnie z drukowaniem poszczególnych kart firmy tytoniowe drukowały również duże albumy z nadrukowanymi opisami. Opisy były w rzeczywistości takie same jak te na odwrocie poszczególnych kart.

' Miniaturka została odnaleziona przez Jurka (Jerzego) Snopka, współautora książki o Korczaku. Jurek Snopek posiada największą na świecie kolekcję książek i artykułów prasowych Korczaka jak i o Korczaku.

The smallest portrait of Dr. Janusz Korczak.

One of the smallest portraits of Dr. Janusz Korczak was found* in a cigarette box in Israel. The picture of Korczak itself is 55 x 80 mm. A description of him is on the other side.

One of the smallest portraits (litografi) of Dr. Janusz Korczak was found* in a cigarette box in Israel. The picture of Korczak itself is 55 x 80 mm. A description of him is on the other side. The picture of Korczak belonged to a series of famous Jews. It was actually a tobacco company that printed various series that depicted everything from the construction of Tel-Aviv to animals in color. At the same time that the tobacco companies printed the individual pictures, they also printed large albums with pre-printed descriptions next to them. The descriptions were actually the same as those on the back of the individual cards. 

                                                        The description of Janusz Korczak

A writer and educator in Poland, he studied as a distinguished pediatrician. However, he gained his greatest success as a writer and educator. For years, he ran an orphanage, fought for children's emancipation, and developed new teaching methods. For years, he edited a children's newspaper. His famous books include: "King Matthias," "The Child from the Salon," "Face to Face with God," and many others. In the past, an assimilationist. For years, he has been moving closer to Zionism through the Hashomer Hatzair and Halutz movements. He visited Eretz Israel (Palestine) several times. This collection contains 288 paintings.

The description above appears to be a translation from the "Almanach Szkolnictwa Zydowskiego w Polsce" of 1937.

The Kedem cigarette company released several series of trade cards featuring different subjects. Among others, a variety of famous people from around the world, flags of different countries, birds, and fish work to build kibbutz infrastructure, including roads and ports. These cards were printed in Eretz Israel (Palestine), were a popular collectible item in the 1930s and 1940s.

One of the card sets that could be collected included well-known Jews, such as famous scientists as Albert Einstein, Ludwik Zamenhof, Aetur Rubinstein, and also Janusz Korczak. He was featured on card number 229 in a set of 288.

Kedem Tobacco Company printed various series that depicted everything from the well-known scientists and construction workers in Tel-Aviv. 

Kedem Tobacco Company printed various series that depicted everything from the well-known scientists and construction workers in Tel-Aviv. 

Also, other Tobacco companies printed various series that depicted everything from cars to actors and animals in color.  Here, actors are inserted in the specially prepared albums sold by the John Players company.

Also, other Tobacco companies printed various series that depicted everything from motor cars to actors and animals in color.  Here, actors are inserted in the specially prepared albums sold by the John Players company.

* The portrait of Dr Janusz Korczak was found by Jurek (Jerzy) Snopek, co-author of the book about Korczak. Jurek Snopek has the world's largest collection of Korczak books and newspaper articles.

"Doktor został w Warszawie" - Rękopis zagubiony w Warszawie - Szukajmy u Władysława Broniewskiego w jego muzeum przy ul. Jarosława Dąbrowskiego 51.

Władysław Broniewski. Możliweże na półce obok niego jest maszynopis opowieści biograficznej o Januszu Korczaku p.t. "Doktor został w Warszawie" napisanej przez Paulinę Appenszlak.

Rękopis zagubiony w Warszawie - to chodzi o pierwszą opowieść biograficzną o Januszu Korczaku p.t. "Doktor został w Warszawie" napisaną przez Paulinę Appenszlak jeszcze podczas wojny. Paulina Appenszlak znala Broniewskiego i z okresu miedzywojennego i z okresu gdy pracowal w latach 1943-1945 w Jerozolimie.*.

Paulina Appenszlak w liście z Izraela do polskiego Komitetu Korczakowskiego:

W roku 1942 napisałam powieść biograficzną o Januszu Korczaku p.t. "Doktor został w Warszawie". Powieść ta tłumaczona na hebrajski ukazała się w 3 wydaniach i jest jako literatura obowiązkowa dla szkół przez nasze Ministerstwo Wychowania i Kultury.

Rękopis polski tej powieści zabrał ze sobą do Polski mój przyjaciel, poeta Władysław Broniewski. 

Po pewnym czasie otrzymałam od niego list że po zredagowaniu przez niego powieści i opatrzeniu jej swoja przedmową sprzedał tą książkę wydawnictwu "Książka" do druku. Umowę przechowuje u siebie. Po pewnym czasie dowiedziałam się, ze względów politycznych, w w związku z panującymi wówczas warunkami, książka moja nie może ukazać się w druku. 

I znów po wielu latach pisał Broniewski, że w związku ze zmianami w Polsce, są możliwości wydania tej książki. Wielokrotnie moje starania skomunikowania się z wydawnictwem nie odniosły skutku. Dowiedziałam się że wydawnictwo zostało zlikwidowane. Od tego czasu na próżno szukam swego rękopisu z przedmową Broniewskiego. Był to ostatni rękopis znajdujący się w moim posiadaniu jako że inne zabrał reżyser...

* Broniewski został aresztowany przez NKWD w styczniu 1940 roku. Został zwolniony 7 sierpnia 1941 roku i wstąpił do Armii Andersa na mocy układu Sikorski-Majski. Broniewski przeszedł szlak bojowy Armii Andersa do Iranu, a następnie kontynuował służbę w 2. Korpusie Polskim. W 1943 roku, za zgodą dowództwa, Broniewski został skierowany do Jerozolimy, gdzie pracował jako redaktor techniczny pisma „W drodze”. Broniewski, publikował w nim m.in. swoje wiersze o Jerozolimie i relacje z Powstania w Getcie Warszawskim. Po wojnie wrócił do Polski w listopadzie 1945 roku.

Paulina Appenszlak napisała podczas wojny powieść biograficzną o Januszu Korczaku p.t. "Doktor został w Warszawie". Powieść ta tłumaczona z polskiego na hebrajski ukazała się w Izraelu w 3 wydaniach była tam literaturą obowiązkowa dla szkół.

Broniewski, publikował w "W Drodze" m.in. swoje wiersze o Jerozolimie (nr. 3, 1943)  i relacje z Powstania w Getcie Warszawskim.

Broniewski, publikował swoje wiersze w "W Drodze".

Ulica Miła, lata 30-te.

Ulica Miła
Władysław Broniewski

Ulica Miła wcale nie jest miła.
Ulicą Miłą nie chodź, moja miła.

Domy, domy, domy surowe,
trzypiętrowe, czteropiętrowe,
idą, suną, ciągną się prosto,
napęczniałe bólem i troską.

W każdym domu cuchnie podwórko,
w każdym domu jazgot i turkot,
błoto, wilgoć, zaduch, gruźlica.
Miła ulica.
Miła ulica.

Na ulicy Miłej jest zakład pogrzebowy,
obok jatka i sklepik z balonem wody sodowej,
naprzeciwko - klinika lalek, naprawa parasoli...

Perspektywa rzeźnickim nożem przecina oczy. To boli.
Jezdnią, po kocich łbach, trąbiąc pędzi pogotowie,
to pod trzynastym powiesił się fryzjer, który miał źle w głowie:
czytał powieści detektywne, chciał zostać aktorem,
wiecznie coś deklamował albo śpiewał piskliwym tenorem.

Moja mila, ty nie wiesz, jak źle
ulicą Miłą błąkać się we mgle,
niosąc bezdomne marzenie i nie napisany wiersz.

No, powiedz, miła czy wiesz?

To nie była dusza fryzjera, to był anioł prawdziwy,
jak z trampoliny wzbił się z ulicznej perspektywy,
leciał na białych skrzydłach i ponad każde podwórko
rzucał bawiącym się dzieciom jedno bialutkie piórko,
dzieci piórka anielskie rączkami chwytały, chwytały,
a wtedy z ciemnego nieba spadł śnieg anielsko biały.

Ludzie, ludzie, ludzie wieczorni gorliwie dreptali piechotą,
anioł zniknął, dzieci posmutniały, zostało błoto.

W nocy nad ulicą Miłą - gwiaździsta ospa.
W nocy na ulicy Miłej - rozpacz.
i wiele troski zobaczysz, mila, przechodząc miastem,
ale najwięcej na ulicy Miłej pod numerem trzynastym.

W suterenie pogrzeb.
Niedobrze.
Na parterze płacze wdowa po fryzjerze.
Na pierwszym piętrze - plajta, komornik. A na drugiem
służąca otruła się ługiem.
Na trzecim piętrze rewizja - mundurowi, tajniacy.
Na czwartym czytają "Kurier Warszawski" - "poszukiwanie pracy".
Na poddaszu dziewczyna dziecko dwudniowe zabiła.

Miła ulica.
Ulica Miła.

Na ulicy Miłej ani jedno drzewko nie rośnie,
na ulicy Miłej - w maju! - ludzie nie wiedzą o wiośnie,
ale cały rok hula perspektywa łysych gazowych latarni,
łbem waląc w mur cmentarny.

Moja miła, ja tą ulicą nie chodzę,
choćby mi było po drodze.
Nawet kiedy do ciebie się śpieszę,
nie idę ulicą Miłą,
bo kto wie, czy się tam nie powieszę.

Broniewski, publikował swoje wiersze w "W Drodze".

Broniewski, publikował swoje wiersze w "W Drodze".

125 lat temu 21 listopada 1900 r. urodził się Emanuel Ringelblum, człowiek, dzięki któremu przetrwała pamięć o tym, jak wyglądała codzienność w Warszawskim Getcie!

21 listopada 1900 r. w Buczaczu we wschodniej Galicji urodził się Emanuel Ringelblum.

125 lat temu 21 listopada 1900 r. w Buczaczu we wschodniej Galicji urodził się Emanuel Ringelblum, człowiek , dzięki któremu przetrwała pamięć o tym, jak wyglądała codzienność w Warszawskim Getcie - Archiwa Oneg Szabat.

Piękny (i prawdziwy) jest opis Emanuela Ringelbluma jedynego dowódcy - komendanta Powstania w Getcie Warszawskim - Mordechaja Anielewicza. Opis tak różny od obrazu przedstawionego i rozpowszechnianego w Polsce (!) przez pomarcowych "opowiadaczy".

"Tego młodego człowieka, lat 25, średniego wzrostu, o wąskiej, bladej, spiczastej twarzy, o długich włosach, sympatycznej powierzchowności, poznałem na początku wojny. Przyszedł do mnie ubrany po sportowemu i poprosił o pożyczenie książki. Od tego czasu często przychodził pożyczać książki z dziedziny historii Żydów, szczególnie z zakresu ekonomii, którą bardzo się interesował. Któż mógł wiedzieć, że ten cichy, skromny i sympatyczny młodzieniec wyrośnie na człowieka, który po trzech latach stanie się najznaczniejszym człowiekiem w getcie, którego imię jedni będą wymawiać ze czcią, inni – ze strachem".

Ringelblum pisał również o śmierci Anielewicza, ale ten cytat innym razem. 

Oneg Szabat - Dokumenty z Wielkiej Akcji w Getcie Warszawskim - Postrzeleni - Zastrzeleni - Rozstrzelani - W 125 rocznicę urodzin Emanuela Ringelbluma.

Rozstrzelanie to egzekucja lub zabójstwo wykonane przy użyciu broni palnej (zwykle karabinu lub pistoletu).

Rozstrzelanie to egzekucja lub zabójstwo wykonane przy użyciu broni palnej (zwykle karabinu lub pistoletu).

Lipiec 1942 - Zgony i postrzelenia.

Sierpien 1942 - Zgony i postrzelenia

Wrzesien 1942 - Zgony i postrzelenia

Postrzelani. W getcie warszawskim ponad 10 tysięcy osób zginęło w wyniku "postrzeleń". W dokumentach Oneg szabat jest pełna statystyka "zgonów". M.in. jest oddzielna rubryka "Postrzelani". Pozstrzelani oznacza jednak w tym wypadku rozstrzelani lub zastrzeleni. Patrząc na dokumenty z Oneg Szabat liczba postrzelonych w sierpniu w stosunku do zgonów naturalnych i samobójstw w miesiącu sierpniu 1942, była 51 % a we wrześniu 74.1%.

Główna różnica między słowami "postrzelenie" a "zastrzelenie" dotyczy skutku użycia broni palnej.
Postrzelenie oznacza zranienie kogoś strzałem z broni palnej. Osoba postrzelona doznaje obrażeń, ale przeżywa.

Zastrzelenie oznacza pozbawienie kogoś życia przy użyciu broni palnej. Skutkiem jest śmierć ofiary.
Można to podsumować następująco: Postrzelenie to trafienie pociskiem, zranienie.

Rozstrzelanie to egzekucja lub zabójstwo wykonane przy użyciu broni palnej (zwykle karabinu lub pistoletu). Rozstrzelanie to pozbawienie kogoś życia przy użyciu broni palnej podczas egzekucji.

W tabelach Oneg Szabat postrzelenie jest jednoznaczne ze zgonem! Zgon oznacza trwałe i nieodwracalne ustanie wszystkich funkcji życiowych, takich jak krążenie krwi i oddychanie. Może być wynikiem chorób, urazów, starzenia się lub rozstrzelania (postrzelenia).

Podczas Wielkiej Akcji Likwidacyjnej (niem. Grossaktion Warschau), która trwała od 22 lipca do 21 września 1942 r., egzekucje były integralną częścią masowego procesu eksterminacji i deportacji Żydów z getta warszawskiego.

Wiadomo że głównym celem Wielkiej Akcji była wywózka ludności żydowskiej do obozu zagłady w Treblince a nie egzekucje wewnątrz getta. W czerwcu 1942 roku, miesiąc przed początkiem Wielkiej Akcji policja i SS dokonali egzekucji grupy 53 osób, które zostały wywiezione na Umschlagplatz i tam rozstrzelane. Chodziło tutaj głównie o wywołanie pewnego rodzaju paniki w getcie. Przez ekstra zastraszenie Niemcy w ten sposób chcieli złamać wszelaki opór i poprzez ślepe podporządkowanie się mieszkańców Getta i przyspieszyć proces "przesiedlania" Żydów.

Inne rozstrzelania miały charakter doraźny i towarzyszyły opróżnianiu poszczególnych części getta, ulicznym łapankom oraz spędzaniu ludzi na Umschlagplatz. Zabijano Żydów stawiających opór, próbujących ucieczki, ukrywających się, a także chorych, starszych i niezdolnych do marszu.

W 1942 roku w Getcie Warszawskim strzelano (Niemcy, Ukraincy i Lotysze) do ludzi którzy próbowali ukryć się przed deportacją do Treblinki. W indywidualnych egzekucjach rozstrzeliwano też zupełnie przypadkowe osoby.

German Stolpersteine Stumbling Stones in Polish cities - In a metaphorical sense, the German term Stolpersteine can mean "potential problem"! - In Warsaw German Storperstein should cover the entire pavement of numerous streets for several kilometers.

The owner of the first German Stolpersteine in Stockholm, Erich Holewa. For only nine (9) weeks, starting June 17, 1938, Erich Holewa lived in Stockholm at his brother's place at Kungsholmstorg 6. According to his application for a Swedish Residence Permit, he had a German alien's passport with a return visa that was valid until September 20, 1938. Erich Holewa had signed an undertaking upon entering Sweden, stating that if he did not receive a residence permit in Sweden, he would return to Germany, where his wife and son lived (had a permanent address in Berlin). Why he got German Stolpersteine in Stockholm is therefore not clear. The photo shows Günter Demnig's tools at 6 Kungholmstorg in Stockholm.

In a metaphorical sense, the German term Stolperstein can mean "potential problem".  It is actually not a potential but a real problem.

For a long time, Warsaw, despite being home to the largest Jewish population and also the largest ghetto in Nazi-occupied Europe, had no Stolpersteine. I fully agreed with that situation. German memorial stones should not appear in Polish cities for several reasons. 

Before World War II, in big cities in Poland like Warsaw and Lodz, about a third of the city's total population was Jewish. In Warsaw, nearly 400,000 Jews lived, and approximately 230,000 Jews lived in Łódź. Most of them were murdered during the Holocaust era.

 A.o., therefore, it is not commemorative to have German Stolperstein for quantitative reasons in these big cities.  German Stolperstein supporters should understand that in these cities, several hundred Jews were living in the same building. That was the situation before World War II, and also later when the ghettoization process started. 

To install one or two (1-2) German Stolpersteine (Stumbling Stones) Memorial stones commemorating only one or two (1-2) murdered Jews in front of such a building where 400 Jews lived and were murdered during the Holocaust is just ridiculous. 

Planting of two German Stolpersteine is like denying or trivialization the Holocaust, and must be regarded as highly controversial. Now and in the future. 

Furthermore, German Stolpersteine Stumbling Stones are meant to be stepped on. In Jewish tradition, it is not considered appropriate or respectful to step on a Jewish grave or gravestone.

German Stolpersteine, stones are usually installed on the pavement outside each victim’s last freely chosen residence, read, before WWII started, and the residents had to move to other locations. Before World War II, the majority of Warsaw's nearly 400,000 Jewish residents lived in a densely populated area often referred to as Dzielnica Północna (the Northern District). This area corresponds to the present-day districts of Muranów, northern Śródmieście, and parts of Wola.

In the Muranów district, which was the heart of the Jewish community, Jews made up nearly 90% of the residents in some parts. This area was later, starting in November 1940, a part of the Warsaw Ghetto called the Great Ghetto. The population in the Warsaw Ghetto became extreme, with an average of 7.2 to 9.2 persons per room, leading to appalling conditions, starvation, and rampant disease that caused thousands of deaths even before mass deportations began in late June 1942.

I personally feel as undignified if the stones with the names of Holocaust victims are stepped on. The density of German Stolpersteine Stumbling Stones in such an area should, if one wants to be honest and perform the project in the right way, cover the entire pavement for several kilometers. To install a single German Stolpersteine on the pavement that should be covered by thousands of stones is an act of desecration. Only one family is usually remembered in front of the building where 10-20 families lived. It is like to remember only 2 million of 6 million murdered Jews. In the future, such a single German memory stone might be used for revisionists who claim that the Holocaust never happened!

German STIFTUNG – SPUREN – Gunter Demnig foundation charges one €132 for international installations, like these in Poland. This price covers the cost of material, organization, consultation, follow-up research, educational support, handcrafting, and installation by artist Gunter Demnig or his team, so they are always additional if the installation requires Gunter Demnig to stay in a hotel overnight, those accommodation costs may be added.

There are special, local Stolperstein initiatives in many countries. It says that the foundation works on a non-profit basis, ensuring all funds go towards the project and related educational work....

It is likely that the non-profit basis for the German STIFTUNG – SPUREN – Gunter Demnig foundation is very special.

I wrote earlier about fake Swedish White buses and also about three (3) fake German Stolpersteine (Stumbling Stones) that were installed by Gunter Demnig in Stockholm. They cost about 10,000 Euro each - 30 000 Euro, alltogether!

I wrote actually to Günter Demnig, who agreed to the installation of German Stolpersteine (Stumbling Stones) is a trivialization of the Holocaust and the victims of it, and also of his project, see below.

Dear Gunter Demnig,

Mr. X. Xxxxxx contacted you yesterday after I raised the question about two persons that Swedish journalist Ola Larsmo chose as the representative for your project in Sweden.

As I admire your project a lot, I checked earlier the names Mr. Larsmo suggested. None of them fits the criteria of your project Stolpersteine as none of the named persons was deported from Sweden. One of them, in March 1938, yes 1938, did not receive a stay and work permit in Sweden. The second one lived for a while in Sweden but was found guilty of spying and moved to Finland. Later, he was deported from Helsinki to Tallinn. Both were indeed murdered during the Holocaust, but this is just one of your criteria for your project. "The second person" I described got his name inscribed on the monument in Helsinki, and a stone with his name is planned in this city.
Concerning the first person, I just want to add that there were hundreds of people who were applying for the permit to enter Sweden, so if one uses Ola Larsmo criteria, there should be hundreds of Stolpersteine in Sweden.
There is also more false information in this article.
After your letter from yesterday, likely, Swedish Newspaper - Dagens Nyheter and others (ao, Forum Levande Historia) are using you and your name.

However, the most important and sensitive issue is that having Stolpersteine in Sweden with these two names they suggested will ruin Your entire project........