Krochmalna 92 - Dom Sierot Janusza Korczaka - Byli wychowańcy jako wychowawcy.

    W 1932 r. pracowało na koloniach Tozu, Gminy i Magistratu 20
osób z posród b. wychowańców i b. bursistów w charakterze personelu
wychowawczego i administracyjnego. (Ciechocinek, Leszno, Przetycz,
Mlodzieszyn, Zielonka, Falenica, Różyczka).

    Obecnie pracuje w internatach w Polsce i w Palestynie 27 z po-
sród b. wychowańców i b. bursistów. (Krochmalna 92, Różyczka,
Twarda 7, Ogrodowa 27. Ś-to Jerska 22, Szpital na Śliskiej. Brzesc
Grodno, Kraków, Palestyna).

Sällan sanning i tidskriften Judisk Krönika - Här finns ett undantag - Sanningen om Holocaust Monumentet i Stockholm.

Min mammas (andra från vänster) faster Lola var Simone´s (andra från vänster) mamma. Min morfar, (Lolas bror) mördades nästan samtidigt som Lola, den ena i dödslägret Treblinka och den andra i dödslägret Auschwitz under första veckan i augusti 1942.

Faster Lola (Eleonora) och hennes tre barn i Paris 1941. Albert, första till höger separerades 1942 från resten av familjen och sattes i lägret Drancy varifrån han fördes till Auschwitz där han mördades.

Kusinen Albert, 10 år,  separerades 1942 från resten av familjen och sattes i lägret Drancy varifrån han fördes till Auschwitz där han mördades.

Sveriges museum om Förintelsen bevarar INTE minnet om Förintelsen!

• Sveriges museum om Förintelsen bevarar INTE minnet om Förintelsen!
• Bankerna vill inte hantera pengar
• Posten vill inte dela ut post
• Arbetsförmedlingen förmedlar inte jobben
• Bensinstationer är livsmedelsbutiker och fik
• Apotek saknar mediciner, men har ett gigantiskt urval av kosmetika
• Livsmedelsbutiker är post och apotek
• Försäkringskassan är läkarmottagning

He-Halutz in Sweden and in Cyprus and in Eretz Israel.

Go North and bring Israel´s children home! Several emissaries (left photo) came to Sweden just for this purpose. As the legal immigration was restricted by the British Mandate's quota system, the only way to enter Eretz Israel was illegally. The British government created detention camps on Cyprus as part of its effort to stem the rising tide of illegal immigration to Palestine, organized by the Zionist movement’s Ha’apala or Aliya Bet ("illegal" immigration) campaign. In the right photo, an emissary and a youth who were arrested by the British and brought by prison ships to Cyprus camps..

S/S Ulua was chosen to bring former concentration camp prisoners from Sweden all the way to Eretz Israel. Seaway was chosen as it was found to be a safer way to reach Israel without crossing any country borders. Likely, organizers did not know until approaching Sweden how big the group of Holocaust survivors was that were prepared to take this dangerous way to reach Israel. Actually, the ship was equipped with  2,500 life jackets when leaving France for its mission. In May 1946, He-Halutz registered 3311 persons who could be future (illegal immigrants) Maapilim.

S/S Ulua in the port of Marseille, where structures were added to her after deck to increase carrying capacity. It altered her silhouette, which can be easily seen in the photos after Ulua left Marseille. In place of the flat afterdeck, a kind of poop deck was built. That deck formed the roof of a new cabin built in the rear. Several of the Haganah ships were actually rebuilt in that way. November 1946.

The start of S/S Ulua's "Jewish story" was the crossing Atlantic from the USA to the Mediterranean in 1946. On October 15, 1946, S/S Ulua sailed from Baltimore to Ponta Delgada in the Azores, where fuel was loaded. This part of the trip took approximately 10 days. Thereafter, she left Ponta Delgada in the Azores, passed Gibraltar, and headed to Marseille to be rebuilt. The second part of the trip probably took one week.

S/S Ulua spent 7 weeks being retrofitted in Marseille and was secretly renamed Haim Arlosoroff חיים ארלוזורוב. The new name, Haim Arlosoroff, was, however, never painted on the ship. Gad Hilb took over as Captain on Haim Arlosoroff/Ulua.

In Marseille, structures were added to her after deck to increase carrying capacity. It altered her silhouette, which can be easily seen in the photos after Ulua left Marseille. In place of the flat afterdeck, a kind of poop deck was built. That deck formed the roof of a new cabin built in the rear. Several of the Haganah ships were actually rebuilt in that way.

In Marseille, extra fuel tanks were added. Inside, almost all interior walls were demolished to expand her interior, and wooden floors and tiers of wooden bunks were added to accommodate a thousand passengers. Bunks were similar to the ones the future passengers were already familiar with from the concentration camps.

From Marseille, S/S Ulua sailed with legal credentials, plus a cargo of four carloads of Canadian lumber, canned water, rations, bedding, 2,500 life jackets, 100 fire pumps, mess kits, and a few obstetrical packs. S/S Ulua sailed first east to the port of La Ciotat in France. It was probably to fool British intelligence that was watching the traffic in numerous Mediterranean harbours. Thus, to stop the transfers of Holocaust survivors from Europe to Eretz Israel.

On December 31, 1946, S/S Ulua (Haim Arlosoroff, חיים ארלוזורוב) sailed from La Ciotat. She passed Gibraltar again and continued up to Sweden by way of the Skagerrak and Kattagat.


S/S Ulua, which flew the Honduras flag, after it left Sweden, it anchored first at Le Havre, France, to stock up on supplies. It then anchored at the Metaponto port in Italy, where another 684 maapilim embarked, bringing the total number of passengers to 1348. On 27 February 1947, the ship reached the shores of Bat-Galim, Haifa, where it ran aground. After a struggle, the British transferred the passengers to 3 deportation ships that brought the maapilim to the British detention camps in Cyprus.

Aliyah Bet was the code name for the clandestine movement that organized the "illegal" immigration of Jewish refugees, including tens of thousands of Holocaust survivors, to Mandatory Palestine between 1920 and 1948, in defiance of British restrictions.
Aliyah Bet aimed to rescue European Jews and provide homes for Holocaust survivors. Legal immigration was restricted by the British Mandate's quota system.
The Ulua operation was managed by Mossad LeAliyah Bet and the Brihah network, which helped survivors reach Mediterranean ports. American volunteers also crewed ships.
Methods: Immigrants traveled on often unsafe, overcrowded ships, risking perilous journeys from various European ports.
British Opposition: The British Navy intercepted over 90% of the ships, detaining about 50,000 refugees in camps, mostly in Cyprus, until Israel's statehood in 1948.
Impact: Over 100,000 Jews participated. The movement increased the Jewish population in Palestine and drew international attention to the survivors' plight, contributing to the UN's partition plan and Israel's establishment.

Szeregi obronców

Olga Deutsch from Karcascomor, Hungary, was 9 when WWII started. Olga. Taken to Auschwitz, where her mother and two sisters were murdered, Olga was an object of Dr. Mengele's "selektion" at the ramp and a subject of his medical experiments. From Auschwitz, she was transferred to KL Buchenwald, where she was a slave worker at Krupp in Essen. Liberated from the concentration camp in Bergen-Belsen, Olga was brought to Sweden on UNRRA's White Boat M/S Ingrid that left Lübeck on July 7, 1944. A passenger on Ulua/Haim Arlosoroff, she was captured on the ship in Haifa and was taken to the British detention camp in Cyprus. In 1947, she was brought back to Haifa and transferred to the British detention camp in Atlit, south of the city. Upon her release in August 1947, she was registered, photographed, and received a permanent permit to stay. (Arolsen Archives, SHMA Archives, Israel State Archives).

Först efter 797 dagar efter Hamas attack mot Israel så skriver den numera ökända Amnesty (Amnesi International) i ett pressmeddelande att Hamas är skyldiga till krigsbrott och brott mot mänskligheten!

Först 797 dagar efter Hamas attack mot Israel så skriver den numera ökända Amnesty (Amnesi*) i ett pressmeddelande: Krigsbrott och brott mot mänskligheten!

Först efter 797 dagar efter Hamas attack mot Israel så skriver den numera ökända Amnesty (Amnesi*) i ett pressmeddelande:

”Vår utredning bekräftar att de brott som begicks av Hamas och andra palestinska väpnade grupper under attackerna den 7 oktober 2023 och mot gisslan de tillfångatog är del av ett systematiskt och utbrett angrepp mot civilbefolkningen och utgör brott mot mänskligheten”.

Amnesty International den nya rapporten drar även slutsatsen att Hamas är även ansvariga för brott mot mänskligheten, särskilt gällande gisslan.

Svensk massmedia tar inte ens upp att Amnesty kommer med sitt utlåtande 797 dagar efter övergreppen.

* Amnesi betyder minnesförlust, en oförmåga att minnas information, händelser eller fakta som tidigare var kända, och kan vara både tillfällig (som vid en hjärnskakning) eller långvarig (som vid demens).

Czy podczas Wielkiej Akcji w Getcie Warszawskim miały miejsce akty dywersji na trasie kolejowej łączącej Warszawę z Małkinią?

Każdy pociąg z Warszawy do Treblinki miał składać się z 58 wagonów typu 1G + 2 wagonów typu 1C. Łącznie 60 wagonów.

W niemieckim rozkładzie jazdy z pierwszego tygodnia sierpnia 1942 roku można przeczytać: Warschau Danz BF [Danzig] do Treblinki i pusty powrót [Leerzug zurück], jak następuje: „1/. P Kr 9085 / 9.30 / Warschau Danz Bf – Małkinia – Treblinka”, odjazd o 12:25, przyjazd o 16:20 i z powrotem „2/. Ln Kr 9086 / 11.30 / Treblinka – Małkinia – Warschau Danz Bf”, odjazd o 19:00, przyjazd o 23:19.[820] Każdy pociąg miał składać się z 58 wagonów typu 1G + 2 wagonów typu 1C. Łącznie 60 wagonów.

Podczas Wielkiej Akcji w Getcie Warszawskim latem 1942 roku, na trasie kolejowej łączącej Warszawe z Małkinią i Siedlce z Małkinią nie było do aktów dywersji i sabotażu. Dotyczy to szyn, parowozów i wagonów. Mimo że Wielka Akcja trwała około 52 dni z częstotliwością 1-2 pociągów dziennie polskie podziemie nie wykazalo żadnej aktywnosci mimo że trasa kolejowa z Warszawy na wschód była bardzo ważna dla Niemców również jeżeli chodzi o transporty broni i wojsk na front wschodni.

27 sierpnia 1942 r. wydano rozkaz zabraniający zatrzymywania się na stacji Treblinka jakimkolwiek pociągom, poza tymi, które przewoziły ofiary do obozu. Celem było utrzymanie w tajemnicy istnienia i funkcji obozu zagłady.

Nie....

Podczas Wielkiej Akcji w Getcie Warszawskim latem 1942 roku, na trasie kolejowej łączącej Warszawe z Małkinią i Siedlce z Małkinią nie było aktów dywersji i sabotażu. Dotyczy to zarówno szyn, parowozów i wagonów. Mimo że Wielka Akcja trwała około 52 dni z częstotliwością 1-2 pociągów dziennie polskie podziemie nie wykazalo żadnej aktywnosci mimo że trasa kolejowa z Warszawy na wschód była bardzo ważna dla Niemców również jeżeli chodzi o transporty broni i wojska na front wschodni.

 

Podczas Holokaustu tak zwane „Pociągi śmierci” (pociągi Holokaustu), przewożące Żydów deportowanych do obozów zagłady, takich jak Treblinka, miały zazwyczaj niski priorytet w niemieckiej sieci kolejowej. Często były kierowane na bocznice kolejowe, czekając na przejazd innych pociągów cywilnych i wojskowych, co wydłużało czas podróży. Odległość z Umschlagplatz do obozu Treblinka była około 90 kilometrów. Według zachowanych niemieckich rozkładów jazdy przejezd miał trwać 4 godziny a puste wagony miały wrócić na Umszlag/Dworzec Gdanski przed pólnocą.

Mimo że trasa kolejowa z Warszawy na wschód była bardzo ważna dla Niemców jeżeli chodzi o transporty broni i wojsk na front wschodni nie są, do pazdziernika 1942, znane jakiekolwiek akcje sabotażu tej linii lub innej dywersji ze strony polskiego podziemia.

Dlaczego?

Wielka Akcja trwała około 52 dni z częstotliwością 1-2 pociągów dziennie. W 1942 r., podczas "Wielkiej Akcji" (Grossaktion Warschau), z Getta Warszawskiego do obozu zagłady w Treblince wysłano dziesiątki transportów, które składały się z wagonów towarowych. Masowe deportacje z Warszawy trwały od 22 lipca do 12 września 1942 r.. Pociągi odjeżdżały codziennie, początkowo jeden, a później dwa razy dziennie (jeden wcześnie rano, drugi po południu). Szacuje się, że w tym okresie do Treblinki przetransportowano 375 000 Żydów z samego getta warszawskiego. Typowy transport składał się z 60 przepełnionych wagonów towarowych, z których każdy mieścił 80-120 osób, a czasem nawet do 140. Po 12 września 1942 r.. pociągi śmierci z innych miast, takich jak Piotrków Trybunalski były kierowane do Treblinki przez Warszawe. Odległość kolejowa z Piotrkowa Trybunalskiego do Warszawy to około 120-130 km, a następnie od Warszawy do Treblinki to dodatkowe 80-90 km, co daje w sumie około 200 km.

Dlaczego podziemie nie próbowało, chciało zatrzymać pociągi śmierci?

Dopiero po zakonczeniu wywózki, zamordowaniu Zydów z Getta Warszawskiego (prawie 400,000 Żydów i 100 pociagów) do obozu śmierci Treblinka w połowie września 1942 roku odbyła sie pierwsza akcja akcja podziemia „Wieniec”. Była przeprowadzona przez oddziały dywersyjne Związku Odwetu Komendy Głównej Armii Krajowej (AK). Miało to miejsce w nocy z 7 na 8 października 1942 roku. W 1942 roku Armia Krajowa (AK) jako całość liczyła w przybliżeniu około 150 tysięcy żołnierzy w skali całego kraju. W 1942 r. w Okręgu Warszawskim funkcjonowało około 180 plutonów. Jeden pluton AK liczył zazwyczaj około 30-40 żołnierzy.

Akcja „Reinhardt” rozpoczęła się na dobre w nocy z 16 na 17 marca 1942 roku od likwidacji lubelskiego getta i deportacja mieszkanców do obozu zagłady w Bełżcu. Głównym celem Akcji „Reinhardt" była zagłada ludności żydowskiej. Sztab operacji znajdował się w Lublinie, stąd też stamtąd rozpoczęto masowe deportacje do obozów zagłady (Bełżec, Sobibór). Treblinka jako obóz zagłady była trzecim obozem który rozpoczał dzialalność w ramach w akcji Reinhardt. Nie było wiec tajemnicą dla polskiego podziemia kogo wiozą pociągi śmierci i dokąd!

Wszystkim bylo wiadome co deportacja, przesiedlenie oznacza. Antek Cukierman napisał: "Nazajutrz po rozpoczęciu akcji, a może nawet pierwszego dnia wiedzieliśmy już co to jest Treblinka i gdzie się znajduje: policjanci na Umschlagplatzu wiedzieli wagony wracające stamtąd po kilku godzinach. Z tego domyślaliśmy się odległości od Warszawy. I jeszcze: gdy otwierano drzwi wagonów, widziano w nich plamy krwi, a nawet zwłoki." Dodatkowe rozpytanie wśród polskich kolejarzy pomogło ustalić, że pociągi jeżdżą w okolice Treblinki, wsi położonej ok. 100 kilometrów od Warszawy. Żydowska Organizacja Bojowa (ŻOB) wieszając plakaty "Treblinka to śmierć!"

Deportacje

26 lipca 1942 r. – Ostatni raz moja matka widziała swojego ojca (mojego dziadka) Gabriela Rozentala. Poszedł z rana do darmowej jadłodajni na ulicy Ogrodowej i już nie wrócił do domu. Miał 50 lat. Tego dnia do Treblinki wysłano 6091 osób.

3 sierpnia 1942 – Mojej babci Helenie Rozental (z domu Polirsztok) udało się uciec w ciągu pierwszych 10 dni deportacji i pracowała w niemieckim warsztacie – fabryce szczotek przy ulicy Świętojerskiej. Uważano to miejsce za bezpieczne miejsce ucieczki przed deportacjami na Umschlagplatz i do Treblinki. Tego dnia do Treblinki wysłano 6357 osób.

5 sierpnia 1942 – W słoneczny dzień 5 sierpnia 1942 r. na Umschlagplatz deportowano cały Dom Sierot Janusza Korczaka (239 dzieci). Słoneczny dzień był również bardzo upalny. Tego dnia do Treblinki wysłano 6783 osoby.

"Boże nie pozwól zapomnieć - Boże nie pozwól wybaczyć" - Napis na nagrobku na Okopowej w Warszawie - 8 grudnia 2005 umarła moja mama, Lunia Rozental - Zofia Wróblewska, żyła lat 87.

8 grudnia 2005 umarła moja mama, Lunia Rozental - Zofia Wróblewska, żyła lat 87. Napisy na nagrobku mojej ciotki, Sabiny Rozental, są i z roku 1941, na płycie pionowej, na samej macewie i z konca lat 40-tych, po wojnie, na płycie horyzontalnej. Po roku 1945 było wiadome że mąż pochowanej, Sabiny Wójcikiewicz z d. Rozental, również nie żyje.

Napis na płycie horyzontalnej. "Boże nie pozwól zapomnieć - Boże nie pozwól wybaczyć", jest niezwykle silnym i emocjonalnym wyrażeniem żałoby ale jednocześnie również wezwaniem by okrucieństwa Zagłady i II wojny światowej nigdy nie uległy zapomnieniu, wybaczeniu!

Ten napis na poziomej płycie powstał tuż po zakończeniu II wojny światowej, w obliczu niewyobrażalnej tragedii – nie tylko śmierci siostry lecz utraty rodziców i szwagra. To jest bezpośrednia reakcja mojej mamy która jako jedna z niewielu przeżyła Zagładę. To jej reakcja na zło, które przekroczyło wszystkie granice ludzkiego pojmowania, to głęboki ból, rozpacz, poczucie niesprawiedliwości i gniew! "Boże nie pozwól zapomnieć", to właściwie nie jest to prośba lub modlitwa do Boga o zachowanie pamięci o zmarłej siostrze i jej cierpieniu. "Boże" to tylko podkreślenie bólu i bezsilności w stosunku do tego co się stało!

Napis na tej horyzontalnej płycie gdzie są wymieni i moi warszawscy dziadkowie i mój wujek Lutek to jedyny sposób na uhonorowanie jednostkowego życia. Obozy śmierci i anonimowość ofiar Zagłady poprzez masowe groby przytłaczają moją mamę. Wie tylko deportacja z Umszlagu nie oznaczała nic innego niż śmierc.

Dwukrotne użycie Boże nie ma znaczenia teologicznego, nie jest też związane z chrześcijańskim wybaczeniem. Boże wyraża tylko podkreślenie bólu, wielkiej krzywdy, i tej strasznej bezsilności. Bezsilności którą moja mama odczula tak silnie w Getcie Warszawskim gdy jej ojciec Gabriel Rozental poszedł po darmowa zupę i już nigdy nie wrócił i juz wszyscy wiedzieli co to znaczy.
Niemoc, gdy moja mama tydzien pózniej poszła do szopu szczotkarzy i zastała łózko swojej mamy, Heleny Rozental puste. Wiedziała co to znaczy.

Grób Sabiny Wójcikiewicz z d. Rozental to swoisty, rodzinny pomnik bólu, który nie pozwala na łatwe ukojenie czy pojednanie. Pozioma inskrypcja to potężne, emocjonalne i uniwersalne przypomnienie o okrucieństwach wojny i o tym, jak głębokie rany potrafi ona pozostawić w ludzkich duszach.

Znając moja mamę która sformułowała ten napis "Boże nie pozwól zapomnieć - Boże nie pozwól wybaczyć" to jest (!) w nim bezpośrednie wezwanie do zemsty, odwetu. Jest w nim potężne pragnienie sprawiedliwości. Napis ten to odmowa dania oprawcom spokoju sumienia i moralnego rozgrzeszenia. Moja mama woli trwać w bólu i pamięci, niż wybaczyć.