 |
| Pedagogika żartobliwa - Janusz Korczak |
 |
| Beryl (Leon) Gluzman, wychowanek Domu Sierot, zachował dwanaście pocztówek, które dostał za wczesne wstawanie w latach 1925–1929. |
WCZEŚNIE WSTAWAĆ to również WCZEŚNIE SPAĆ co jest tematem radiowej Gadaninki wydrukowanej w "Pedagogika żartobliwa".
Zaraz powiedzą, że spać zdrowo, że cały dzień i tak dosyć i za wiele, wieczorem mgła i goła szyjka, rosa i bose nóżki, że promienie ultrafioletowe, ubędzie na wadze, gruczołki, że wieczorem ciemno, nie widać, więc można gałęzią w oko. — Powiedzą, że dorosłym należy się też odpoczynek, bo w dzień wrzaski i trzeba ujadać się, i dorośli chcą wieczorem w spokoju bez dzieci, bez tych promieni ultrafioletowych.
Jeżeli dwie nawet mamusie życzliwie, to inne: że ten za mały, ten słaby, ten przepracowany (bo praca szkolna i postępy szkolne, więc trzeba na wsi siły na cały szkolny, uciążliwy rok). — Powiedzą, że ja teoretycznie, bo nie miałem własnych dzieci, że wiedza zmumifikowana, a teraz postęp, prądy, kierunki, że jestem naftalina i mucha w przedpotopowym bursztynie.
Zresztą wcale nie z kurami, bo trzeba się umyć gruntownie, i marudzenie, więc i tak późno. I wybije się ze snu, więc bezsenność i sine podkrążenia, zamglone oczki i nie jedzą szpinaku z krwiotwórczym żelazem. — Ja oś, dwie mamusie, albo trzy i ja — oś, a reszta koalicja, i sprawa przegrana. — Trzeba bez kur, inaczej, ostrożnie i nie zaraz.
Trzeba grunt przygotować. Naprzód tu i tam balon próbny i propaganda. Tu coś powiem, tam szepnę. — Na przykład: że jeśli nie zacząć teraz hartować, potem już samodzielny i wyzwolony na narty, saneczki, i wychuchany kręgosłup skręci, albo oczko w głowie — strzeżony — zasiądzie przy kierownicy, straci panowanie i rąbnie w słup albo stertę kamieni przydrożnych. (Orientację najlepiej za młodu i po ciemku). — A drugiej mamusi powiem, że w najświeższym zagranicznym numerze lekarskim czytałem najnowsze odkrycie, że właśnie rosa wieczorna radioaktywna i hydroklimatobalneologiczna. — A trzeciej powiem, że poezja wiejskich wieczorów wyzwala z podświadomości wzniosłość i elektrony, na całe życie niezapomniane wpływy i wrażenia. A czwartej, że mówił mi jeden chłopak, że wcześnie w łóżku nie śpi i zły, i przychodzą mu do głowy różne „draczne“ myśli. Naprawdę powiedział: „ja czasem lubię poleżeć w łóżku i pomyśleć, ale jeżeli po awanturze zły muszę zaraz iść spać, przychodzą do głowy różne sprzeczne (to znaczy złe) myśli“.
Więc dopiero układy i rokowania przy okrągłym stole, żeby opór skruszyć i obrót pomyślny; no i różne warunki, ograniczenia, zastrzeżenia i targi.
„Nie oddalać się?“ — Dobrze: zakreślimy granice. — „Trepki?“ — Zgoda, i pończoszki też. — „Mleko bez grymasów?“ — Ile: jedna, dwie szklanki, jarzynka na dokładkę? — I termin prekluzyjny, żeby już bez ociągania. — „Robi się: raz, dwa, na pierwsze zaraz wezwanie, bez ociągania, myją (nawet ząbki) — i siup — do łóżka, głowa do poduszki — moment — chrr, śśś, — chrr, śśś“.
A opieka ma ręce rozwiązane.
Ale — umowa nie świstek papieru. Bo co z tego, jeżeli dwa wieczory święcę dyplomatyczne zwycięstwo, a potem — świstek i elementy niechętne cofają koncesję — i święcimy porażkę — i klapa. Znów spać? — A na moje rano uprzejme: „dzień dobry“ — otrzymuję mroźne: „dzień dobry“, bo jestem obca interwencja i nieproszony wtrącam się.
Serdecznie chcę wam pomóc, ale nie dziś i ani słowa o kurach. Drażniący argument.
Ale i wy nie zasypiajcie bananów w popiele. — No bo „potrzebne wam wieczory do wypracowań z polonistyki“: „Jak spędziłem wakacje“. Nie można pominąć wieczorów, bo temat nie pogłębiony. Albo: „praca wieczorna rolnika w związku z charakterystyką Tadeusza“. Albo: „las i rzeka wieczorem w pełni księżyca“.
A ot. — Wspomnienie dawnych lat i zdrowego bez nerwów rozsądku.
Późny wieczór. Na wsi. Siedzimy przy stole, rozmawiamy. — Pytam się: „gdzie chłopak-junior, gdzie pociecha“? — A jego ojciec: „lata obwieś: albo w stajni, albo na żaby poluje“. — A mama: „dół jakiś kopią, od obiadu go nie widziałam“. — A ojciec: „wróci do miski“. A na stole stoi i czeka miska wystygłej kaszy na mleku. — No i chłopak-pociecha wraca; śpieszy, słania się na nogach i woła ostatkiem sił: „skończyliśmy, mamo, jeść“. — Siada — i energicznie — raz, raz, raz — łycha za łychą — zajada, pałaszuje. — Nagle oparł się łokciem o stół, ostatnia łyżka kaszy sterczy znieruchomiała, zwisa nad głową. — Zasnął. — Łyżka przechyla się, kasza mu z mlekiem ciurkiem na czuprynę, a on przez sen szeptem: „dawaj łopatę“.
Więc tata go na ręce. — Cichy teraz, bezwładny, posłuszny, ani drgnie (Sen dziecka — to jeden z najpiękniejszych cudów życia). A potem mama go na łóżku mokrym ręcznikiem śpiącego, — łapska, jak czarne nieszczęście, portki, jak klęska, w strzępach, nożyska pocharatane, — ręcznikiem mokrym tę kaszę mu ze łba, i serdeczną, kochaną, przemiłą mordę umorusaną mokrym ręcznikiem. — A on pije, żłopie sen zawiesisty, rzęsisty, — sen kopiasty, sumiasty, — przepaścisty, pożywny, — spartański sen.
Możesz teraz postawić lekką i ciężką artylerię, działa oblężnicze, zenitowe — salwa ze wszystkich naraz; a on — ołów, beton, nic, — nie drgnie, śpi.
W nocy pchły (bo pies też) i komary, od świtu muchy bezczelnie w oczy, uszy, w nos. — Kichnął, przewrócił się na drugi bok, mruknął, westchnął, kołdrę kopnął — śpi.
Dopiero kiedy już niemylnie, matematycznie wymierzył, że akurat, że dosyć, — wtedy dopiero skrzywi się, przetrze pięścią powieki, otworzy oczy, zamruga, rozejrzy się zdziwiony, podrapie, — patrzy, — patrzy, — już widzi, — i uśmiecha się dopiero.
(Bezsenność dziecka — też wymyślili).
Alee... Zlał się... O wa, — nie utonie, — wyschnie, — już sucho.
Czy to słomy brak? — Pożałuje mu ziemia ojczysta? — Czy ci kawałka mydła żal, żeby wyprać ten twój skarb, kuse prześcieradło, koszulinę, — wykąpać ten młody las, — wody brak? — to młode pokolenie, tę przyszłość narodu i tajemnicę jutra?
Niech leje, szanowna pani, — na zdar! — na zdrowie — banzaj. Ani ujma ni hańba, ni szkoda — żałoba. — A cóż ma robić innego i lepszego? — Wieczorem zapomniał lekkomyślnie, a w nocy zaspał pracowicie. — Rośnie, kochana pani, a to nie lada wysiłek i trud.
Staroświecki jestem, niedzisiejszy. — Wiele byłoby do gadania.
Pamiętam na kolonii. — Upał, żar. — Sto chłopaków. — Nie mogli w dzień, nie jedli. A wieczorem chłodek i mleko zsiadłe z kartoflami. — Uprzedziłem, że będzie miało powodzenie. — No i rano, — aż sześciu, proszę ja was — jezioro pod łóżkami. — Sześć na sto — to za dużo? — Według moich ścisłych obliczeń — powinny być dwa — trzy sienniki, które należy suszyć. — Mówi się: trudno. — A urwis tłumaczy złośliwie: „oni dziś, panie doktorze, takie święto morza”. — Więc ja: „daj spokój, bo im będzie przykro”.
Wiem — badałem — znam sprawę.
Za długo byłoby mówić, ale stwierdzam, że każde dziecko ma niezłomne prawo do dwóch rocznie katastrof. Na kolonii, w niedomowych warunkach, należy odsetek zwiększyć. Twardo mówię to.
Wygodny dziś, niecierpliwy, zarozumiały dziś człowiek. Wszystkiemu chce łatwo zaradzić, zapobiec; gniewa się i psioczy na każdą niewygodę, przeszkodę; śpieszy się, żąda zaraz.
Drzewku potrzebne lata, zanim dojrzeje. — Niedoświadczony sen niedoroślęcia, naiwny i niesprawny. — Pieniactwo jakieś takie: procesował się będzie o prawa natury?
Żądacie ode mnie, żeby później chodzić spać, nie z kurami? Nie o kury chodzi wcale, ale o ducha czasu, ekscelsiory wiedzy. Prąd. Trudno przeciw prądowi. — Boją się ludzie. — Zaraz tężec zadrapany, zardzewiałe zakażenie krwi. — Wiem, no przecież wiem, że właśnie wieczorem i podchody, i Rinaldo, i chowanki. — Wiem, że o chłodzie najlepiej. — Kiedy kto chce, — padnie pod chojakiem i zaśnie. — Potem dopiero oni, dorośli — to jest my — wyruszamy na poszukiwania — i grzybobranie; znajdujemy was, znosimy śpiących, rozmieszczamy dopiero do odnośnych łóżek zmorzonych, snem zaskoczonych.
Ale proszę was, marzenie marzeniem, życie życiem. Ideał i twarda rzeczywistość. Plan, a jego wcielenie. I odpowiedzialność. — Bo zważcie tylko bezstronnie: niech tylko coś się nie uda, — jakiś gruczołek, kaszel i 37,3, — wszystkie zaraz demarsze i interpelacje na moją biedną głowę. — A wtedy gdzie mój spokój i wypoczynek, praca w terenie i studia; wakacyjne podciągnięcie się wzwyż, własne dźwignięcie się (bo właściwie szelki się podciąga), dźwignięcie się i równanie w górę?
Nie sądźcie, że pragnę wykręcić się. Nie. — Zaraz jutro powiem, że wieczory i gwiazdy dla dzieci, że Towarzystwo Naukowe, zebrania naukowe, właśnie rozmowy najlepiej, bo w dzień czasu nie ma i szkoda — i czasu nie ma w dzień, więc wieczorem.
UWAGA: Przekarmianie dzieci snem prowadzi poprzez niestrawny sen do znieprawionego snu, zwyrodniałego snu, rozchełstanych nerwów. — Ile godzin dziecko winno spać? — Akurat tyle, ile śpi.
Słowo Gadaninka było chyba wtedy powszechnie używane bo znajdujemy je np. w tygodniku dla dzieci i młodzieży wydawanym w Poznaniu - Nasz Dzienniczek. Warto podkreślić że w tym ostatnim numerze przed wybuchem wojny nie ma najmniejszej wzmianki o wojnie.
Beryl (Leon) Gluzman, wychowanek Domu Sierot, zachował dwanaście pocztówek, które dostał za wczesne wstawanie w latach 1925–1929. Chociaż napis na każdej widokówce jest taki sam, obrazki są inne: w zimie – krajobraz zimowy. Wstawałeś wcześnie wiosną – dostawałeś widoczek wiosenny opowiadał Gluzman.
Niełatwa sprawa. Zdaje wam się, że jeśli ja powiem, to zaraz tak już będzie. Przeceniacie mój autorytet (posłuch, zasięg mojego tu wpływu). Trzeba ostrożnie i dyplomatycznie. Bo jeżeli powiem, że „dzieci nie kury, żeby spać z kurami, jak kury w kurniku — żeby musiały wcześnie spać“, — zapewniam was, że nic z tego nie będzie, i przegramy.
WCZEŚNIE SPAĆ
Janusz Korczak
Janusz Korczak
Niełatwa sprawa. Zdaje wam się, że jeśli ja powiem, to zaraz tak już będzie. Przeceniacie mój autorytet (posłuch, zasięg mojego tu wpływu). Trzeba ostrożnie i dyplomatycznie. Bo jeżeli powiem, że „dzieci nie kury, żeby spać z kurami, jak kury w kurniku — żeby musiały wcześnie spać“, — zapewniam was, że nic z tego nie będzie, i przegramy.
Zaraz powiedzą, że spać zdrowo, że cały dzień i tak dosyć i za wiele, wieczorem mgła i goła szyjka, rosa i bose nóżki, że promienie ultrafioletowe, ubędzie na wadze, gruczołki, że wieczorem ciemno, nie widać, więc można gałęzią w oko. — Powiedzą, że dorosłym należy się też odpoczynek, bo w dzień wrzaski i trzeba ujadać się, i dorośli chcą wieczorem w spokoju bez dzieci, bez tych promieni ultrafioletowych.
Jeżeli dwie nawet mamusie życzliwie, to inne: że ten za mały, ten słaby, ten przepracowany (bo praca szkolna i postępy szkolne, więc trzeba na wsi siły na cały szkolny, uciążliwy rok). — Powiedzą, że ja teoretycznie, bo nie miałem własnych dzieci, że wiedza zmumifikowana, a teraz postęp, prądy, kierunki, że jestem naftalina i mucha w przedpotopowym bursztynie.
Zresztą wcale nie z kurami, bo trzeba się umyć gruntownie, i marudzenie, więc i tak późno. I wybije się ze snu, więc bezsenność i sine podkrążenia, zamglone oczki i nie jedzą szpinaku z krwiotwórczym żelazem. — Ja oś, dwie mamusie, albo trzy i ja — oś, a reszta koalicja, i sprawa przegrana. — Trzeba bez kur, inaczej, ostrożnie i nie zaraz.
Trzeba grunt przygotować. Naprzód tu i tam balon próbny i propaganda. Tu coś powiem, tam szepnę. — Na przykład: że jeśli nie zacząć teraz hartować, potem już samodzielny i wyzwolony na narty, saneczki, i wychuchany kręgosłup skręci, albo oczko w głowie — strzeżony — zasiądzie przy kierownicy, straci panowanie i rąbnie w słup albo stertę kamieni przydrożnych. (Orientację najlepiej za młodu i po ciemku). — A drugiej mamusi powiem, że w najświeższym zagranicznym numerze lekarskim czytałem najnowsze odkrycie, że właśnie rosa wieczorna radioaktywna i hydroklimatobalneologiczna. — A trzeciej powiem, że poezja wiejskich wieczorów wyzwala z podświadomości wzniosłość i elektrony, na całe życie niezapomniane wpływy i wrażenia. A czwartej, że mówił mi jeden chłopak, że wcześnie w łóżku nie śpi i zły, i przychodzą mu do głowy różne „draczne“ myśli. Naprawdę powiedział: „ja czasem lubię poleżeć w łóżku i pomyśleć, ale jeżeli po awanturze zły muszę zaraz iść spać, przychodzą do głowy różne sprzeczne (to znaczy złe) myśli“.
Więc dopiero układy i rokowania przy okrągłym stole, żeby opór skruszyć i obrót pomyślny; no i różne warunki, ograniczenia, zastrzeżenia i targi.
„Nie oddalać się?“ — Dobrze: zakreślimy granice. — „Trepki?“ — Zgoda, i pończoszki też. — „Mleko bez grymasów?“ — Ile: jedna, dwie szklanki, jarzynka na dokładkę? — I termin prekluzyjny, żeby już bez ociągania. — „Robi się: raz, dwa, na pierwsze zaraz wezwanie, bez ociągania, myją (nawet ząbki) — i siup — do łóżka, głowa do poduszki — moment — chrr, śśś, — chrr, śśś“.
A opieka ma ręce rozwiązane.
Ale — umowa nie świstek papieru. Bo co z tego, jeżeli dwa wieczory święcę dyplomatyczne zwycięstwo, a potem — świstek i elementy niechętne cofają koncesję — i święcimy porażkę — i klapa. Znów spać? — A na moje rano uprzejme: „dzień dobry“ — otrzymuję mroźne: „dzień dobry“, bo jestem obca interwencja i nieproszony wtrącam się.
Serdecznie chcę wam pomóc, ale nie dziś i ani słowa o kurach. Drażniący argument.
Ale i wy nie zasypiajcie bananów w popiele. — No bo „potrzebne wam wieczory do wypracowań z polonistyki“: „Jak spędziłem wakacje“. Nie można pominąć wieczorów, bo temat nie pogłębiony. Albo: „praca wieczorna rolnika w związku z charakterystyką Tadeusza“. Albo: „las i rzeka wieczorem w pełni księżyca“.
A ot. — Wspomnienie dawnych lat i zdrowego bez nerwów rozsądku.
Późny wieczór. Na wsi. Siedzimy przy stole, rozmawiamy. — Pytam się: „gdzie chłopak-junior, gdzie pociecha“? — A jego ojciec: „lata obwieś: albo w stajni, albo na żaby poluje“. — A mama: „dół jakiś kopią, od obiadu go nie widziałam“. — A ojciec: „wróci do miski“. A na stole stoi i czeka miska wystygłej kaszy na mleku. — No i chłopak-pociecha wraca; śpieszy, słania się na nogach i woła ostatkiem sił: „skończyliśmy, mamo, jeść“. — Siada — i energicznie — raz, raz, raz — łycha za łychą — zajada, pałaszuje. — Nagle oparł się łokciem o stół, ostatnia łyżka kaszy sterczy znieruchomiała, zwisa nad głową. — Zasnął. — Łyżka przechyla się, kasza mu z mlekiem ciurkiem na czuprynę, a on przez sen szeptem: „dawaj łopatę“.
Więc tata go na ręce. — Cichy teraz, bezwładny, posłuszny, ani drgnie (Sen dziecka — to jeden z najpiękniejszych cudów życia). A potem mama go na łóżku mokrym ręcznikiem śpiącego, — łapska, jak czarne nieszczęście, portki, jak klęska, w strzępach, nożyska pocharatane, — ręcznikiem mokrym tę kaszę mu ze łba, i serdeczną, kochaną, przemiłą mordę umorusaną mokrym ręcznikiem. — A on pije, żłopie sen zawiesisty, rzęsisty, — sen kopiasty, sumiasty, — przepaścisty, pożywny, — spartański sen.
Możesz teraz postawić lekką i ciężką artylerię, działa oblężnicze, zenitowe — salwa ze wszystkich naraz; a on — ołów, beton, nic, — nie drgnie, śpi.
W nocy pchły (bo pies też) i komary, od świtu muchy bezczelnie w oczy, uszy, w nos. — Kichnął, przewrócił się na drugi bok, mruknął, westchnął, kołdrę kopnął — śpi.
Dopiero kiedy już niemylnie, matematycznie wymierzył, że akurat, że dosyć, — wtedy dopiero skrzywi się, przetrze pięścią powieki, otworzy oczy, zamruga, rozejrzy się zdziwiony, podrapie, — patrzy, — patrzy, — już widzi, — i uśmiecha się dopiero.
(Bezsenność dziecka — też wymyślili).
Alee... Zlał się... O wa, — nie utonie, — wyschnie, — już sucho.
Czy to słomy brak? — Pożałuje mu ziemia ojczysta? — Czy ci kawałka mydła żal, żeby wyprać ten twój skarb, kuse prześcieradło, koszulinę, — wykąpać ten młody las, — wody brak? — to młode pokolenie, tę przyszłość narodu i tajemnicę jutra?
Niech leje, szanowna pani, — na zdar! — na zdrowie — banzaj. Ani ujma ni hańba, ni szkoda — żałoba. — A cóż ma robić innego i lepszego? — Wieczorem zapomniał lekkomyślnie, a w nocy zaspał pracowicie. — Rośnie, kochana pani, a to nie lada wysiłek i trud.
Staroświecki jestem, niedzisiejszy. — Wiele byłoby do gadania.
Pamiętam na kolonii. — Upał, żar. — Sto chłopaków. — Nie mogli w dzień, nie jedli. A wieczorem chłodek i mleko zsiadłe z kartoflami. — Uprzedziłem, że będzie miało powodzenie. — No i rano, — aż sześciu, proszę ja was — jezioro pod łóżkami. — Sześć na sto — to za dużo? — Według moich ścisłych obliczeń — powinny być dwa — trzy sienniki, które należy suszyć. — Mówi się: trudno. — A urwis tłumaczy złośliwie: „oni dziś, panie doktorze, takie święto morza”. — Więc ja: „daj spokój, bo im będzie przykro”.
Wiem — badałem — znam sprawę.
Za długo byłoby mówić, ale stwierdzam, że każde dziecko ma niezłomne prawo do dwóch rocznie katastrof. Na kolonii, w niedomowych warunkach, należy odsetek zwiększyć. Twardo mówię to.
Wygodny dziś, niecierpliwy, zarozumiały dziś człowiek. Wszystkiemu chce łatwo zaradzić, zapobiec; gniewa się i psioczy na każdą niewygodę, przeszkodę; śpieszy się, żąda zaraz.
Drzewku potrzebne lata, zanim dojrzeje. — Niedoświadczony sen niedoroślęcia, naiwny i niesprawny. — Pieniactwo jakieś takie: procesował się będzie o prawa natury?
Żądacie ode mnie, żeby później chodzić spać, nie z kurami? Nie o kury chodzi wcale, ale o ducha czasu, ekscelsiory wiedzy. Prąd. Trudno przeciw prądowi. — Boją się ludzie. — Zaraz tężec zadrapany, zardzewiałe zakażenie krwi. — Wiem, no przecież wiem, że właśnie wieczorem i podchody, i Rinaldo, i chowanki. — Wiem, że o chłodzie najlepiej. — Kiedy kto chce, — padnie pod chojakiem i zaśnie. — Potem dopiero oni, dorośli — to jest my — wyruszamy na poszukiwania — i grzybobranie; znajdujemy was, znosimy śpiących, rozmieszczamy dopiero do odnośnych łóżek zmorzonych, snem zaskoczonych.
Ale proszę was, marzenie marzeniem, życie życiem. Ideał i twarda rzeczywistość. Plan, a jego wcielenie. I odpowiedzialność. — Bo zważcie tylko bezstronnie: niech tylko coś się nie uda, — jakiś gruczołek, kaszel i 37,3, — wszystkie zaraz demarsze i interpelacje na moją biedną głowę. — A wtedy gdzie mój spokój i wypoczynek, praca w terenie i studia; wakacyjne podciągnięcie się wzwyż, własne dźwignięcie się (bo właściwie szelki się podciąga), dźwignięcie się i równanie w górę?
Nie sądźcie, że pragnę wykręcić się. Nie. — Zaraz jutro powiem, że wieczory i gwiazdy dla dzieci, że Towarzystwo Naukowe, zebrania naukowe, właśnie rozmowy najlepiej, bo w dzień czasu nie ma i szkoda — i czasu nie ma w dzień, więc wieczorem.
UWAGA: Przekarmianie dzieci snem prowadzi poprzez niestrawny sen do znieprawionego snu, zwyrodniałego snu, rozchełstanych nerwów. — Ile godzin dziecko winno spać? — Akurat tyle, ile śpi.
Słowo Gadaninka było chyba wtedy powszechnie używane bo znajdujemy je np. w tygodniku dla dzieci i młodzieży wydawanym w Poznaniu - Nasz Dzienniczek. Warto podkreślić że w tym ostatnim numerze przed wybuchem wojny nie ma najmniejszej wzmianki o wojnie.
 |
| Słowo Gadaninka było chyba wtedy powszechnie używane bo znajdujemy je np. w tygodniku dla dzieci i młodzieży - Nasz Dzienniczek. Warto podkreślić że w tym ostatnim numerze przed wybuchem wojny nie ma najmniejszej wzmianki o wojnie. |
