Zrzeszenie przyznaje swoją Nagrodę Pokojową za rok 1972 pośmiertnie Januszowi Korczakowi. W ten sposób oddaje ono cześć człowiekowi, który równocześnie jako lekarz, wychowawca i pisarz wystąpił w obronie dziecka i jego praw. Jego dzieła, które odtwarzają i uzasadniają jego wychowawczą działalność, są odpowiedzią dla niesprawiedliwego, nieszczęśliwego i pozbawionego pokoju świata, zdolnego wszak do osiągania większej sprawiedliwości, szczęścia i pokoju. Dorosłych zachęcił do zmiany tego świata; dzieciom zawierzył i do nich zwracały się jego najbardziej pełne miłości i zarazem najodważniejsze książki. Za jego sprawą stara tęsknota do nowej harmonii pomiędzy pokoleniami oraz do pokoju pomiędzy ludźmi wszelkiej kategorii i pochodzenia wzmogła się i do dziś żywe są szanse jej urzeczywistnienia. Swoje idee nie tylko głosił słowem i pismem, lecz ich urzeczywistnienie potwierdził swoim własnym życiem.
Nagroda ta była nie tylko przełomem w recepcji postaci Korczaka w Niemczech lecz również pomarcową reaktywacją polskiego Komitetu Korczakowskiego.
